gürültüyle kapı açıldı. Hiç tanımadığım adamlar beni aldılar, kapıyı kapattılar...Kolumdan tutmuşlar,gidiyoruz.Nereye gidiyoruz ben de bilmiyorum.
Uzun bir yer. Her tarafım ağrıyor. Başım dönüyor,dinlene dinlene gidiyoruz. Beni bir yere koydular, önümde cam var.Camda bazı gölgeler var. Sanki bana bakıyorlar. Bu arada aynı odada birlikte kaldığım arkadaşım diğer yandan çıkı-
yor, kolumda tutup iyice cama yanaştırıyor beni.
Sonradan adını öğrendiğim bir telefonu bana veriyor.Nasıl tutulduğunu öğretiyor. Bazı sesler geliyor, sesleri anlamıyorum. Gölgeler ağlıyor mu acaba? Bir şeyler konuşuyoruz. Ne konuştuğumuzu bilmiyorum. Ama gölgeler devamlı ağlıyor, ilk defa gölgelerin ağladığını gördüm... Bense gölgelerin ağlayışına gülüyorum...
Demin telefonlu yerde olan arkadaş benden evvel gelmiş.Beni tuttu, hemen yukarıya çıkardı, yatağın oraya getirdi. Bana niye ağladığımı sordu.
Ben de ona ağlamadığımı, camdaki gölgelere güldüğümü söyledim. O bana camdaki gölgeleri anlattı. O zaman iyi anlamamıştım. Şimdi daha iyi anlıyorum,
o gölgeler gölge değil, gerçekmiş, o gölgeler annem,kız kardeşim ve teyzemmiş.
Onlarla kendisi de konuşmuş yan tarafta.Meğer ben o gölgelere gülmemiş,onlar-la birlikte bende ağlamışım...”
Aylardır sürdürdüğü ölüm orucunun sonunda belleğini yitiren ve ardından tahliye olan Dursun Ali işte böyle söylüyor, ilk defa gölgelerin ağlayışını görmüş. Ama sonra anlamış ki o gölgeler onu Kandıra F Tipi Cezaevi’nde ziyarete gelen annesi, kız kardeşi ve teyzesiymiş...
Direniş evinin önüne akın akın insanlar geliyor. Belleklerini tamamen yitirenleri ve sağlıkları geri dönüşsüz bir biçimde bozulanları ceza evlerinden tahliye ediyorlar. Tahliye olanların bir çoğu Küçükarmutlu’ya geliyor ve oradaki yakınlarının ya da arkadaşlarının evinde ölüm orucuna devam ediyor...
Bugün 8 Temmuz, Pazar... Ve ben Küçükarmutlu’dan akşamın geç saatin-
de döndüm evime... Neredeyse bütün gün oradaydım. Zehra’nın yaklaşık bir hafta önce son nefesini verdiği o yoksul evdeydim. O yoksul evin adı şimdi ”direniş evi” olmuş. Direniş evini gezmek yürek ister, sabır ister... Evin her odasında her an ölüme biraz daha yaklaşan, her yaştan direnişçiler var.
Başları kırmızı bantlı... kimi attık ayağa kalkamayacak kadar bitkin...
Kimisi duvarlara tutunarak yürüyor... Kimisi direnişe yeni başladığı için diğerlerine yardımcı oluyor...
Direniş evinin önüne akın akın insanlar geliyor. Evi kutsal bir mabetmişçesine saygıyla seyrediyorlar. Konuşurken seslerini alçaltarak konuşu-
Yolar. Yüzlerinde ansızın solgun ama cesur bir hüzün beliriyor. Sonra evin içinden bir adam çıkıyor ve elindeki kağıttan yüksek sesle, yarım saat önce bir direnişçinin daha şehit olduğunu duyuruyor. Gözler hafifçe kısılıyor. İnsanlar

Tutsak Yoldaşlara Mektup

--------------------------------------------------------------------------------

Dostlar,

Biliyorsunuz ki, tutsak olan yoldaşlarımızı içeride "yalnızlaştırmak" istiyorlar!!

Onlara buradan yardım edebiliriz!

Onlara yapacağımız en iyi yardım, onlarla bir şeyler "paylaşmaktır".


İçeride tutsak olan bir insanın en önemli ihtiyacı da "moral" dir.

Yoldaşlarımız içeride bazı dostlarıyla mektuplaşsalar da, mutlaka bizlerden gelecek mektup onları sevindirecektir...

Adreslerini burada paylaşalım ve hepimiz onlara kısa- uzun soru-cevap farketmez mektuplar gönderelim.


Onlar ki, inançları uğruna şu an tecritte binbir zorluk içerisindeler onların birazda olsa dert ortalığı "yol arkadaşı" olalım!


Lütfen çağrımı düşünün...

Birkaç adres ben yazacağım, elinde adres olan varsa burada paylaşabilir...
    


ansızın uzaktan gelen bir yankıya doğru başlarını çeviriyorlar. Kısa ama çok derin bir sessizlik, kalplerin ortasına büyük bir gürültüyle düşüyor. Bu derin sessizlikte sadece çocukların yaktığı otların cızırtısı duyuluyor...
Sonra yeniden konuşmaya, hayatı yorumlamaya başlıyor insanlar... Buralarda ölüm çok farklı algılanıyor. Buralarda insanlar ölüme doğal bir son gibi bakıyorlar. Buralarda hiçbir şey kesintiye uğramıyor. Hayat,ölüm ve çocuk- luk, buralarda her şey kesintisiz bir biçimde, aynı büyülü nehre akıyor. Her şey bir çember çiziyor sanki. Ölenler yeniden ağlıyor... Yeniden doğanlar ölmeye başlıyor ... Hayat ölüme, ölüm hayata aynı anda karışıyor...
Arkadaşları başı bantlı bir direnişçiyi, önce alnından, sonra yüzünün her yerinden derin bir sevgiyle öpüyorlar. Direnişçi gururlu olduğu kadar da utan-
gaç... Bileklerini ve boynunu görüyorum. Küçük bir çocuğunkinden daha ince. Kırıldı kırılacak... O incecik bilekleriyle, suyu çekilmiş elleriyle dostlarına, yoldaşlarına sarılıyor o da.Yakınma, korku, suçluluk korkusu , acındırma, o sahte duyguların hiç biri yok yüzlerinde...
Ve hayatta kalacak olanlarla ölecek olanlar birbirlerine öyle yoğun bir sevgiyle sarılıyorlar ki, işte o anda hayatla ölüm arasındaki o kesintisiz akışı görüyorum. Hayat ölümü alnından öpüyor... Ölüm hem gururlu, hem başeğmez, hem de küçük bir çocuk gibi utangaç ve masum...Ve her şey birleşip o büyülü nehre akıyor usulca. Ve o nehir sonsuzluğa akıyor. İşte bu yüzden korkmuyorlar.
Birer birer ölmekten. Çünkü onlar bir kere sonsuzluğa inanmışlar. Bin bir çeşit kentli kuşkunun pençesinde yaşayan ben bile işte o an inanıyorum: Bu çocuklar bir gün kazanacaklar... Sonsuzluk tükenmez çünkü...
Bu ülkenin en cesur çocukları...
Bu devletin, bu otoriter zihniyetin, bu sistemin, gözlerimizi bu dünyaya açtığımızdan itibaren ailede, sokakta, okulda, fabrikada, orduda, işyerlerinde ruhumuzu ve bedenimizi ne denli tahrip ettiğini, bizi her geçen gün biraz daha köleleştirmek için hangi yöntemleri denediğini, bizi her an her saniye kendimi- zin olmaktan çıkarmak için olmadık yollara baş vurduğunu, bir kez daha söyle-
meme gerek var mı? Her şey çok gizli yapılsa da aslında çok açık değil mi?...
Koca bir cezaevi bu ülke. Yaptıkları bütün zulüm yanlarına kar kalıyor.
Bütün kapıları birer birer kapatıyorlar üzerimize. Koca bir kışla bu ülke...
Herkesi tek tek şu otoriter yapının gönüllü kölesi, koşulsuz savunucusu, herkesi tek tek bu kışlanın kendisi olmaktan çıkarılmış bekçisi haline getirmeye çalışıyorlar...
Neden ceza evlerini hücrelere dönüştürüyorlar,kendisi olarak kalmak için direnen ve baş kaldıran bu çocukların üzerine inanılması güç bir vahşetle gidi-
yorlar dersiniz?
Çünkü en çok bu çocuklar her şeyi gördü... Her şeyi görenlerden ve bilen-
lerden çok korkar bu devlet... Ve onları yok etmek ister...
19 Aralık operasyonundan ağır yanıklarla kurtulan bir genç kız o vahşet gecesini şöyle anlatıyor.








“Sabaha karşı büyük bir gürültüyle uyandık...
matkaplarla koğuşun tavanını deliyorlardı. Uyandık ve ne yapacağımızı bilemedik, çünkü mazgallardan durmadan ateş ediyorlardı. Sonra deldikleri yerlerden üzerimize bir şeyler serptiler...Saçlarımız tutuştu önce... Sonra ben elimi yüzüme götürdüm. Yüzümün derisi ateşle eriyen plastik poşet gibi elime yapışıyordu... Arkadaşlarımız gözlerimizin önünde can çekişerek öldüler... her şeyi gördük...her şeyi...”
Evet onlar her şeyi gördüler. Üzerine kimyasal madde atan bu vahşeti gördüler...
Günlerdir bir gazetede yayınlanan o fotoğrafa bakıyorum... Operasyondan sonra cezaevi avlusuna çıkarılan kadın mahkumların yüzlerindeki o ürpertici hüzne bakıyorum. Etrafları, gaz maskeli ve otomatik tüfekli askerlerle çevrilmiş. Kadın mahkumların yüzleri yanık ve yara içinde... Güçlükle soluk alıp veriyor-
lar besbelli... Elbiseleri ıslanmış... Onu da öğrendik. O kimyasal madde insanın derisini yakıyor, ama elbiselere bir şey yapmıyormuş...
Kadın mahkumların yüzlerine bakıyorum. O yüzleri maskeyle gizlenmiş askerlerin bakışlarına... Askerler... Askerler... Nasıl yaparsınız böyle bir vahşe-
ti?... Askerler... Askerler... Halkınız sizi hiç affetmeyecek, der gibi bakıyorlar sanki...
Halk neredeydi peki? Hadi halk ortada yoktu, halkın aklını ve ruhunu medya esir almıştı. Peki, o vahşeti yapan askerlerin vicdanı nereye gitmişti?
Kalpleri neredeydi? Acıma ve şefkat duygularını kim ipotek altına almış-
tı?
Peki mahkumlar bir birini yaktı, onlar örgüt emriyle kendilerini yakıyor diyen aydınlar, okumuş yazmışlar, devletin ve medyanın yalanlarına hemen inanmaya neden bu kadar hazırdılar? Peki, onlar neden hücrelere girmemek için canlarını ortaya koyanlara değil de, devlete ve medyaya hemen inanıyorlardı? Yoksa onlarda mı devlet gibi her şeyi bilen ve görenlerden çok korkuyorlardı? Neden kalpleri yenilgiye bu denli hazırdı? Neden başkaldırı ve isyandan bu denli ürküyorlardı? Neden ”ölüm” kelimesinden bu denli tiksiniyorlardı? Yoksa onlar da mı artık sadece şimdiki zamana inanıyorlardı? Yaşamak için ölmeyi neden artık örmezden geliyorlardı? Ölüm yokmuş gibi yaşanabilir miydi? İnsana kölelik dayatılıyorsa, insana kendisi olmaktan çıkartılmak dayatılıyorsa, ölüm o büyülü nehre karışır ve orada yeniden doğmak üzere bekleyişe geçer. O bekleyiş bütün denizleri ansızın aydınlatır. Denizlerdeki bütün yaraları sarar o aydınlık. Ve böylesi ölümler hayatlarımızı aydınlatır. O tutsak, o yaralı, o boğucu hayatla- rımızı...Bu köleliğe hayır, diyen ölümler dünyanın en anlamlı ölümleridir. Bu anlamlı ölümler, biz yaşayanların hayatlarına sonsuz ve derin anlamlar katar. Bu anlamlar kalplerimizin kilitli kapılarını açar. Yıllardır kilitli olup ta artık açılan bu kapılardan girer bu kez de gün ışığı... O taze bahar serinliği kapımızdan içeri girer... Bu yeni ışık kalbimizi aydınlatınca, nasıl ölmemiz gerektiğini yeniden düşünürüz. Aslında nasıl öleceğimizi nasıl yaşadığımız gösterir. Hayatta en çok neyi istiyorsak, o yüzden ölürüz... En çok neyi arıyorsak o yolda ölürüz... Para ve güç istiyorsak o yolda...
Özgürlük ve erdem istiyorsak o yolda ölürüz. Köleliğe razıysak o yolda...
Kimsek o yolda ölürüz... Ve nasıl öldüğümüz hayatımızı yeniden aydınla-
tır...
Hayatımızın elle tutulur bir anlamı yoksa anlamsız bir ölüm bizi bekliyor demektir.
Bugün 8 Temmuz, Pazar... Bugün hep Küçükarmutlu’daydım. Hücrelere karşı çıkanların ölmeye yattıkları direniş evinin bahçesinde kitaplarımı imzala-
dım. Ve aralarda Zehra’nın fotoğrafına baktım sık sık... Zehra’nın yüzünde yaklaşan ölümün hüznü ve soyluluğu vardı. Oradan geçen herkese el sallıyordu. Hoşça kalın kardeşlerim, diyordu. Yüzünde o masum, o kırılgan tebessüm vardı. Hoşça kalın, diyordu.Hoşça kalın, ben sonsuzluğa karışıyorum, ama sız yine de yaşadığınız hayata bir kez daha, iyice bakın, diyordu. Ne kadar anlamlı, ne kadar cesur yaşarsanız , o kadar anlamlı ve cesur ölürsünüz, diyordu.
Zehra kızım benim... Güzel gözlü yoldaşım... o kısacık ömründe bu hayat hakkındaki her şeyi bildin ve gördün sen... Ve şimdi sana öldü gözüyle bakanlar öyle çok yanılıyorlar ki... Sen şimdi sonsuzluk nehrindesin... Ölümün ardından hayatın anlamı binlerce kez çoğalacak... O cesur ifaden binlerce kilitli kalbi açacak...
İnan Zehra, hayatına ve ölümüne inandığın gibi inan... Sizin çocuklar kazanacaklar bu hayatı... Özgürlüğün ve erdemin çocukları... Bu hayatı, o yoksul, o suyu çekilmiş parmaklarıyla ölürken bile zafer işareti yapan çocuklar kazanacak...
Direnerek öldüğün o yoksul semtteki o emekçi, o kaybedecek hiçbir şeyleri olmadığı için sonsuzluğa ve özgürlüğe herkesten çok inanan bu insanlara inandığın gibi inan... İnan Zehra, sizin çocuklar kazanacak...
Sizin çocuklar, diyorum, Çünkü ben ve benim gibiler sizleri anlar ve sever, sizlere özenir, bağrına basmak ister... Ama kaybedecek şeyleri olduğu için sonuna dek sizlerle olamaz... O birer birer karıştığınız büyülü ve sonsuz nehri görür de yine de biraz uzak durur... Özgürlüğün ve erdemin bedelini sizler ödersiniz... Bizler gibiler sadece etkilenir ve yazar...
Sonsuzluğa akan kanınız parçalanmış hayatımızı aydınlatır aydınlatması-
na, ama o ürkek, o doyumsuz parmaklarımız gizlice tutunur o kentli, o şimdiki zamana kilitlenmiş o zavallı, gelgeç hırslara... Ama inan Zehra, ölümlerinizle, o kısacık ama dopdolu ömürlerinizle bizlere öğretecek daha çok bilgeliğiniz var. Bugün 8 Temmuz, Pazar... Bugün cezaevlerinden tahliye edilen mahkum- lar getirildiler buraya. Bir çoğu belleğini yitirmişti. Bugün sanki bir kıyametti yaşadığım. Mahkumların bazıları çocukluğuna geri dönmüştü. Kimi oyuncakla-
rını geri istiyordu, kimi onca karamanlıklardan sonra hiç olmayan topunu, hiç olmayan bebeğini geri istiyordu...
Tahliye olan bir mahkum onca yıllık eşine, baba, bir diğeri eşine, annem, neredesin annem, diyordu...

Onlar belleklerinden kurtulmuştu... Benimse belleğim durmaksızın acıyla zonkluyordu. Bilmekten ve yine de bir şey yapmamaktan. Görmekten ama yine de bir şey yapmamaktan zonkluyordu... Burada ölüm hayata, hayat ölüme karışı-
yordu. Her şey kesintisiz akıyordu burada. Nehirler okyanusa, okyanuslar nehir-
lere karışıyordu. Burada herkes hayatını ölümünün aynasında seyrediyordu. Burada herkes ölümünü, ömrünü sevdiği kadar seviyordu...
Bugün 8 Temmuz, Pazar’dı ... Ve Küçükarmutlu’daki cem evinde akşama doğru, ölüm orucunda hayatını yitirenlerin çocuklarının sünnet düğünü vardı. Dedim ya, burada her şey hiç kesilmeden akıyor diye... Sünnet edilecek çocukla-
rın yataklarına, belki birkaç saat yada birkaç gün sonra ölecek olan direnişçileri
de yatırdılar. Hayata merhaba diyenlerle, hayata elveda diyenler aynı yatakta yatıyordu burada... Gördüm, belki birazdan ölecek olan insanlarla, birazdan sünnet edilip bu hayata karışacak olan çocukların el ele tutuşup birbirlerine gülümsediklerini gördüm... Sahnede sesine vurgun olduğum İlkay Akkaya ”Kırmızı Gül Demet Demet “ türküsünü söylüyordu. Ve sonuna dek direnen, o suyu çekilmiş parmaklarla son kez zafer işareti yapıyordu...
Gölgeler kanıyordu... Evet, anneler, kız kardeşler, babalar,çocuklar, teyzeler kanıyordu burada...
Bu ülkenin en cesur çocukları özgürlük için, erdem için canlarını veriyor-
du... Ve canları kadar kıymetli belleklerini veriyordu. Ve bu yüzden bellekleri kanıyordu... Anneler, kız kardeşler, babalar,çocuklar, teyzeler kanıyordu...
Onurun ve kişiliğin pazara çıkarıldığı bu ülkede, bu çocuklar onurları ve kişilikleri için en sevdikleri insanların cezaevi önlerinde kanayışlarına tanık olu-
Yordu...
Bu ülkede usul usul, gizli gizli tarih yazıyordu... Türkiye en kırılgan döneminden geçiyordu. Bir tarafta emret komutanım diyerek koğuşları gaz maskeli terk edip koğuş arkadaşlarını devlete teslim edenler, bir tarafta, bunlar örgütün emriyle kendini yakıyor, diyenler vardı... Ve burada sünnet edilen çocukların ellerine dokunurken bu hayata veda eden o cesur zafer parmaklar vardı...
İnsan nasıl yaşamak isterse öyle ölür... Kimi teslimiyetle, hazır olda, sürü-
nerek, el etek öperek... Kimi sonuna dek başeğmeden, sürünmeden, hayata ve yeniden doğuşa el vererek, erdemle ve onurlu ölür... Ve bu ölümler başkaların hayatını aydınlatır...
Bugün gördüm... Belki birkaç saat, belki birkaç gün sonra ölecek olan yoldaşlarının alınlarından sonsuz bir sevgiyle öpen insanları gördüm...
Bugün o yürekli alınlarında kırmızı bantlı genç insanları gördüm... Hem utangaç, hem mağrur, o yiğit gençleri gördüm...
O sarılmaları, o kucaklaşmaları gördüm... İnan Zehra, sizin oralarda her şey durmadan, aksamadan kesintisiz akıyordu...
Sen bunu çok iyi bildiğin için öldükten sonra bile böyle güzel, böyle anlamlı bakıyorsun ya bize...

Bir kez de benden duy öyleyse...
İnan Zehra sizin çocuklar kazanacak bu hayatı...
Bu köleliğe hayır, diyen ölümler dünyanın en anlamlı ölümleridir. Bu anlamlı ölümler, biz yaşayanların hayatlarına sonsuz ve derin anlamlar katar. Bu anlamlar kalplerimizin kilitli kapılarını açar. Yıllardır kilitli olup da artık açılan bu kapılardan girer bu kez de gün ışığı... O taze bahar serinliği kapılarımızdan içeri girer... Bu yeni ışık kalbimizi aydınlatınca, nasıl ölmemiz gerektiğini yeniden düşünürüz. Aslında nasıl öleceğimizi nasıl yaşadığımız gösterir.

Cezmi Ersöz
21 Temmuz 2001
LeMan Dergisi

İtiraf ediyorum!

--------------------------------------------------------------------------------

İtiraf ediyorum!


Perihan Mağden

02/05/2001 Radikal








İtiraf ediyorum, ben 'bu konuda' tarafsız değilim. A! gazetecilik etiğini çiğnedim.
Tüh tüh. Farkında olmadan oldu. Olsaydım yapar mıydım? Nasıl 'tarafsız' olunuyor bu konuda? Gazetecilik eteğinin (pardon, etiğinin) gerektirdiği kadar 'tarafsız'?
Şöyle olunuyor: O konu hiç yokmuş gibi yapıyorsun. Hiç olmamış gibi. Ölümler çok artınca da, ayyuka çıkınca da SAYI, ölçülü biçili düşünceli ve de dengeli bir yazı kaleme alıyorsun.
O kadar. Karar, yani. Kararında.
Bunun adı da 'tarafsızlık' oluyor.
Ya ben bi kere, bu kadar taraflı bir ülke görmedim. TC kadar. Herkes tarafını tutmuş;
karşı tarafta olanlar çok az diye, çok önemsiz diye bunca taraftarken -'tarafsız' oluyorlar. Gülünç bir durum, rezil kelimesini kullanmayacaksan.
Ben hapishanelerden çok mektup alıyorum. Okurlarını yazışmalara, çizişmelere interaktifleşmelere teşvik eden bir köşeci değilim, biliyorsunuz. Aksine, hazzetmiyorum.
F tiplerine aylardır, yıllardır karşı çıkıyorum. Aylardır yazıyorum ölüm oruçları konusunda.
Ben bu konuda taraf tutuyorum, evet.
Böylesine vahim bir konuda hükümetin elini bu denli ağırdan almasını; Hikmet Sami Türk bedeninde cismanileşen aldırışsızlığı, umursamazlığı, kayıtsızlığı benim, bir insan olarak, havsalam almıyor.
Demek küçük bir havsalam var benim. Metrekaresi küçük, bu kadar büyük genişlikleri içine alıp, 'A, sen de buyur otur şu köşede,' yapamıyor. 'Hayata Sıkarak Döndürüş' operasyonlarında, bana sürekli yazan okurlarımdan biri öldü.
Bugün, dışarda ölüm orucunda ilk ölen Gülsuman Dönmez'in kardeşinden bir mektup aldım. Yine bugünkü paketten, halen ölüm orucunda olan bir okurumun titrek el yazısıyla kaleme aldığı bir mektup çıktı.
Geçenlerde, bir okurum: "Perihan abla, isteklerimizi niye aza indiriyorsun?" yazıyordu. Biraz kırgındı bana.
Ölüm evlerini gidip ziyaret etmiyorum. Zira, zırıl zırıl ağlamaya başlarım orda ve ölüm orucundan çıkmaları için yalvarıp yakarmaya.
Hiçbir okuruma cevap da yazmıyorum. Öyle kişisel ilişkileri kaldıramam, ben.
Ama işte bu mesele, gencecik insanların canlarından olması, fena halde dokunuyor bana. O skandal operasyondan bunca zaman sonra, ne kadar kişi ölse kârdır mantığıyla olsa gerek, hâlâ hâlâ çözüme yönelik adam gibi, mantıklı izanlı adımların atılmıyor olması, aksine 16. maddede yapılacak sözüm ona değişikliklerle mahkûmların haklarının kanunen gasp edilecek olması, beni derinden yaralıyor. İnanamıyorum!
Benim içerdikelerle, sizlerin olduğundan daha yakın bir ilişkim var, işte. Bu nedenle de öbür köşeciler kadar 'tarafsız' olamıyorum. Bir okur mektubuyla bitiriyorum, siz de okuyun.
"Ben Ümraniye Hapishanesi'nden buraya getirildim. Hani şu kanlı operasyon vardı ya... Hani iş makineleriyle, ağır otomatik silahlarla, gaz bombalarıya, skorskylerin havada uçuştuğu, hani işkenceli seanslar vardı ya... Hani adının 'Hayata Dönüş' olduğu... Hani 'yüce devletimizin' hapishanedeki, sözüm ona örgüt baskısı altında olan 'gençlerini' kurtarmak için yaptığı ve Ecevit'in başarılı dediği operasyon.. ha işte o operasyondan getirildim/getirildik bu hücrelere... 146/3 ve 169. maddelerden hüküm giymiştim.
Şu an bu cezaları bitirdim ve herhangi bir
hükmüm yok. Ama devlet malına zarar vermişim ya! operasyonda adam öldürmüşüz ya! O sebepten hâlâ buradayız. Trajikomik değil mi? Hem operasyon yapıp 32 insanın yaşamına son vereceksiniz, hem de yargılayacaksınız!.. İşte Perihan abla, bunlar hukuk devletimizin, demokrasi
naralarını dillerinden düşürmeyen, devlet yetkililerimizin, sistemimizin,
Türkiyemizin gerçeklikleri.
'Hayata Dönüş Operasyonu'nun 1. perdesi
32 insanın yaşamını yitirmesi, yüzlercesinin
sakat-yaralı olarak, alelacele F tipi hücrelere tıkılmasıyla kapandı. Bütün oyuncular kararlı. Şimdi sıra ikinci perdede. Ve perde açılalı epeyce
bir zaman oldu. Yine ölümler, yine sakat kalmalar oluyor. Final bölümünde, ölüm orucunda yaşamını yitiren özge canların sayısı kaç olacak bilmiyoruz. Ömrümüzün geri kalan bölümünü duvarlarla, kuşlarla, böceklerle konuşarak geçirmek istemiyoruz. Beyazlık dışında başka renkler de görmek istiyoruz."

--------------------------------------------------------------------------------
Hayata Öldürüş



Perihan Mağden
05/07/2001 Radikal
İçişleri ve Adalet Bakanlığı'nın birlikte düzenlediği ve zamanın İçişleri Bakanı Tantan'ın polislikten gelen 'tuşe'siyle olsa gerek, utanmadan etmeden 'Hayata Dönüş', 'Şefkat Operasyonu' tarzı adlarla, cümlemizle alay edercesine takdis edilen, o meşum operasyonla ilgili hakikatler -en nihayet!- gün ışığına çıkıyor işte.
Bu köşede, o malum operasyonun 'dünya tarihine mal olması gerektiği' birçok kez dile getirildi. Şimdi nesnel raporlar yazmayı kendine iş edinmiş bulunan (zira önceki yıllarda alabildiğine 'taraflı' raporlardan da çooook çekti Türkiye halkı) Adli Tıp'ın bilimsel kanıtlara dayanarak kaleme alınmış raporları, su yüzüne çıktıkça; bilmem utançtan yüzleri, bir cins Afrika maymununun poposu gibi kızarması gerekenler, bu insani duyguya kapılabiliyorlar mı? Dünya zulüm tarihine kurşun harflerle geçecek bu operasyona alkış tutan elleri, şimdi hicapla yanlarına filan gizleniyor mu?
Hiç zannetmiyorum.
Onlardan böyle insani duygular beklememiz hem yersiz, hem gereksiz olur. Abesle iştigal, olur.
Ancak, on yıllar sonra ortaya çıkmış gerçeklerden filan bahsetmediğimizi; şunun şurasında ALTI BUÇUK AY öncesinde, hepimizin gözünün önünde, burnunun dibinde, evinin içinde (televizyonlarımız sayesinde) işlenmiş bir katliamın söz konusu olduğunu, unutmayalım sakın.
Sakın ha hiçbirimizin gıkının çıkmadığını, başımızı öbür yana çevirdiğimizi, 'L Tipi Koğuş', 'Sahte Oruç Kanlı İftar' diye başlık atan
gazetelerimizi kuzu kuzu satın almaya devam ettiğimizi, operasyonu 'bizzat' yerinden takip eden televizyonlarımızın yaptığı maskaralık yayınlarını nasıl da sineye çektiğimizi, unutmayalım.
Hikmet Sami Türk; ne kadar hatalı da olsa, atıl da olsa şu da olsa bu da olsa, ölüm orucundakilerle görüşmeleri sürdürürken, görüşmeleri sürdürmekten yanayken, nasıl Sadettin TANTAN adlı polislikten yükselme 'İçişleri' Bakanımız tarafından, bu akıl
almaz operasyona boyun eğmek durumunda bırakıldı, unutmayalım.
29 tutuklu ve hükümlünün (aralarında hüküm giymemiş olanlar, belki aylar, yıllar süren mahkemelerinin ardından beraat edecek olanlar da, VAR-DI) nasıl gazlarla, tüfeklerle, kimyasal zehirlerle YOK EDİLDİĞİNİ unutmayalım.
Onlarca, yüzlerce yaralının, ağır yaralının
F tiplerine derdest edildiğini, haftalarca hiçbir tıbbi yardım görmediğini, tecridin en ağırına maruz bırakıldığını, tüm bunların büyyyük Türk medyacılığı tarafından yine görmezden gelindiğini, unutmayalım.
HİÇ UNUTMAYALIM.
O gazeteleri, o televizyonları, o manşetleri, aylardır, yıllardır bir dürüstlük ve şeref abidesi olarak bize Tantan'ı kakalayanları; tüm bunlar olup biterken ne kadar umursamaz, ne kadar korkak, ne denli tavşan boku olduğumuzu...
Bu operasyonun GEREKÇESİNİN (hapishanelerdeki mahkûmları katletmenin 'gerekçesi' olabiliyor yani) ölüm oruçlarını durdurmak olduğunu, unutmayalım.
Bu KANLI NAKİL'den sonra F tiplerine, içerde ve dışarda 26 canın öldüğünü, halen de yüzlerce insanın ölüm orucunda ve açlık grevinde olduğunu, bu insanlara kendi kendilerini haftalarca, aylarca süren bir işkenceyle öldürmemeleri için talep ettikleri asgari hakların hâlâ hâlâ tanınmadığını da, unutmayalım.
En son Edirne, Kartal, Kandıra F tipinden 70 küsur mahkûmun cezaları, 6 aylığına ertelendi. Ailelerine teslim edildi bu mahkûmlar. Zira artık hiçbiri KENDİSİ DEĞİL. Hepsi ölüm oruçları sırasında, âli devletimizin 'tak serumu çıkar serumu' dayatması yüzünden sakat kaldı.
Hepsi geri dönüşsüz Wernicke-Korsakoff sendromundan mustarip.
Yani hepsi artık, 4 yaşında, 5 yaşında birer çocuk. Bunları yazarken gözlerim doluyor. Düşünün! Hapishanenin hastanelerinde kendilerine top atan jandarmalara, 'Abi, topumu ver,' diye yalvaran; 'Anne! Baba!' diye ağlayan, doğru dürüst yürüyemeyen, hareket edemeyen, sakatlanmış EBEDİ ÇOCUKLAR artık onlar.
Onlar ölüm orucuna yatmışlardı. Kendilerini sonsuza dek zavallı ve büyümeyen birer çocuk haline getirmeye, sorarım, KİMİN HAKKI VARDI?
Eğer ölüm oruçlarının, açlık grevlerinin hızı kesilmişse, ölüm korkusundan değil (ölümden korkmuyorlar) sonsuza dek sakatlanmış birer çocuk olarak çeyrek yaşamaktan dehşete kapılmalarıdır, nedeni. Arkadaşlarının o sonsuz çocuk hallerini görünce, içlerinin dağlanmasındandır.
Aylardır, yıllardır hapishanelerden mektup alıyorum. 'Başka çaremiz yok,' yazıyorlardı. 'Söyleyecek sözümüz var.'
Haklıymışlar.
Türkiye Cumhuriyeti'nin ne menem bir devlet olduğuna dair aynayı, o güzelim canları pahasına, çocuk kalmak/sakat kalmak pahasına, yüzlerimizin tam orta yerine tuttular.
Yüzsüz yüzlerimizin. Ne çare

Adaletin bu mu dünya?



Yıldırım Türker
24/12/2001
Radikal Gazetesi
'Mapushane çeşmesi yandan akıyor yandan. Mapusluk bir şey değil, ayrılık var bir yandan.' Ölüm var öte yandan. İşkence var
beri yandan.
Mapusluk, bu toprakların zengin bir kültürel öğesidir. Sıla gibi. Gurbet gibi. Yerleşik bir adalet sisteminin ceza uygulamasından çok öte bir anlam iklimini barındırır. Halk edebiyatının bereketli bir motifi olmakla kalmaz. Şehirli orta sınıfın da, soğukkanlı bir mesafe kurmaktan aciz bırakıldığı bir durumdur. Çoluk çocuk dahil, bu topraklarda yaşayan kimse mapusluk öykülerine yabancı değildir. Toplumsal merdivenin en üst basamaklarında oturanlar dahi bir kader gibi mapus damlarından geçmiş, bu durumu iktidarın
doğal aidatıymış gibi sineye çekmiştir. Hapis yatmak, öncelikle hayatın cilvesi, kader, tesadüf, kem talih gibi algılanır.
İlk elde akla suçu getirmez. Kader kurbanları
toplumu. Herkesin evinin bir köşesinde; süslü bir vitrinde duran ya da arabaların ön camında sallanan boncuktan kuş bibloları. Ceplerde çekirdek tespihler. Mapusanelerden el emeği göz nuru, hazin sabır eserleri.
Yakın tarihimizin üç boncuk kuş biblosunu karşımıza alalım. Farklı görüşlerden, farklı kişilikleriyle hayatımızın kapılarını tutmuş üç zat-ı muhterem. Adalet bakanları. Onlara kısaca gardiyan demek de mümkün. Üç kuruş maaşla yarı mapusluk yaşayan infaz memurlarını tenzih ederek elbet. Bu üç adama baktıkça memleketimizde hukuk ve adalet kavramlarının tarihçesini de hızlandırılmış olarak okuyabilmemiz mümkün. Biri İslÉmcı görüşün militan ideologlarından. Öteki Özal'ın en yakın adamlarından, ANAP kurucusu, liberallik iddiasında. Sonuncusu ise, demeye dilim varmasa da sosyal, demokratik, sol adlı bir partinin uygar çehreli mensubu.
Şevket Kazan, Refahyol hükümetinin Adalet Bakanı olarak mapusların kıyıcı gardiyanlığına yükseldiğinde renkli kişiliğiyle de can yakıyordu. Irak'ta Kuran'ı ezberleyen mahkûmlara ceza indirimi getirilmesinden sitayişle bahsediyor, 'Kürt sorunu'nun çözümünün din âlimlerine havale edilmesini savunuyordu. Susurluk'la ilgili Teftiş Kurulu raporunu açıklayarak "Çete iddiası yok" diyen Kazan daha sonra, "Namaza gidiyordum, dikkatli okumamışım" açıklamasında bulunmakta beis görmüyordu. Sivas'ta 35 aydını yakan sanıklara avukatlık etmekten çekinmiyor, Avrasya Feribotu'nu kaçıran Abhaz gençlerini de cezaevinde ziyaret ediyordu. Ülkücü mafya ağası Sülük, krallar gibi yaşadığı Eskişehir Cezaevi'nden
İsparta'ya sevki çıktığında "Adamlarım gelmezse gitmem" diye direndiğinde
talebi Kazan'ın onayıyla kabul edilmişti. Söylemez kardeşler çetesi de bakanın yüce şefkatinden payını almış, Ümraniye Cezaevi'nde bir araya gelmişti. Oysa cezaevlerinde insancıl yaşam koşulları için açlık grevine giden tutuklular, karşılarında tavizsiz, taş yürekli bir bakan buldular. Onlarla girilebilecek her tür diyalogdan kaçınan Kazan, 16 kişinin ölümüyle geri çekilmek zorunda kaldı. Oysa grevdekilerin kantini boşalttığını, gayet iyi beslendiğini iddia ediyordu. Geniş bombeli alnı, ak saçlarıyla tezat yaratan kara kaşları altında kimi zaman nefretle, çoğunlukla da müstehzi bakan küçük gözleri ve en çok akılda kalan, etli, sanki yüzünden bağımsız hareket eden dudaklarıyla Refah Partisi'nin gerçek yüzüydü. Bir vantrolog kuklasının ağzı gibi oynayan dudaklarıyla durmadan konuşuyor; ceza yasalarının yetersizliğinden, hapishanelerin ıslahının zorunluluğundan bahsediyordu. Ne o koşulların ne de ölenlerin sorumluluğunu üstlendi. Vahşi sevgisizliğiyle daha önce Mehmet Ağar'ın da üstlenmiş olduğu Adalet Bakanlığı'na yakıştı. Oltan Sungurlu'yu çok daha önceden tanımıştık. O da Kazan gibi cebre tapıyordu. Adalet Bakanlığı'na dördüncü gelişiydi. Daha profesyoneldi. Üslubunun tavizsizliği benzerdi. Gide gele 86-91 arası üç kez bakanlık yapmıştı. 97'de yeniden bakan olduğunda saçları iyice ağarmış; yüzündeki küçümseyici ifade yerleşik nefrete dönüşmüştü. Sungurlu'nun sicili de görevine uygun parlaklıktaydı.
İdam cezasının coşkulu taraftarı olan bu liberal şahsiyet, 1989 yılının 3 Ağustos günü bir basın toplantısı yapıyor ve, "Yapılan tıbbi tedaviyi kabul etmemeleri nedeniyle iki vatandaşımızı maalesef kaybetmiş bulunuyoruz. Tehlike diğer tedavi kabul etmeyenler için de söz konusudur" diyordu. Yine inandırıcı bulmadığı açlık grevinin 35. gününde mapuslar havasız, kapalı nakil arabalarına tıkılarak yaz sıcağında 12 saat yolculuğa çıkarılmış ve vardıkları yerde özel eğitimli gardiyanlara dövdürülmüştü. Kısaca iki kişi öldürülmüştü. Ama Sungurlu yılmadı. 90 yılında bir talimatla açık görüşü yasakladı. Mapuslara esir muamelesini uygun gördü. Onun da ülkücülere karşı bir zaafı vardı. Kürtçeye özgürlük tartışmaları onu çileden çıkarıyordu.
En çok tekrarladığı söz, "Düşünce özgürlüğünün bir sınırı vardır" oldu. Savaşa karşı olduğu için 16 yaşındaki bir çocuğu polise teslim eden okul müdürünü "Gelişmiş ülkelerde her mükellef vatandaş, kanunların
suç saydığı her şeyi ihbarla görevlidir" vecizesiyle savundu. Bir toplumun adalet duygusuna kazındı gitti.
Her kelime, sıkıntıyla tartılarak ağzından çıktığı için olsa gerek, Hikmet Sami Türk'ün farklı bir Adalet Bakanı olduğu zehabıyla kısa da olsa ferah bir dönem geçirdiğimizi hatırlarım. Demokrat görüşlü, hem de insan haklarından sorumlu Devlet Bakanı'ydı. Şahinden çok ürkmüş bir kunduza benziyordu. Gerçi o da insanı umutsuzluğa sevk eden savunma-yakınma diline yazılıvermişti. Sistemin işleyişi, yasaların yetersizliği, uygulamaların çaresizliği hakkında demediğini bırakmıyor; her Adalet Bakanı gibi öncelikle suçu kusuru bir bilinmez gücün üstüne atıyordu. Ama en önemlisi, ölüm orucu karşısında halen sürdürmekte olduğu tavırdır. Türk de 50'yi aşan ölümlere rağmen bir an olsun vicdani bir sarsıntı yaşadığı izlenimi uyandırmıyor. Taş gibi sağlam ve yerinde ağır. En inandırıcı ifadesiyle verdiği sözlerden cayıvermesiyle de muhteşem Adalet bakanları dizisine yakışıyor. 'Teröristle pazarlığa oturmayan Devlet' müsameresinin kanlı dekoru önünde gitgide solan bir demokrat. Dünyanın en kanlı ironisiyle 'Hayata Dönüş' adı verilmiş operasyonun üstüne oturmuş, sükûnetle küslüğünü sürdürüyor. Mapusların edepsizliğine o kadar öfkelenmiş ki, hiç değilse bir zamanlar vermiş olduğu sözleri uygulasın taleplerine de kulaklarını tıkamış. Hücre istemeyenler tabutlara. O kadar!
Bu üç adam, kimi hafta sonu dergilerindeki
'farklılıkları bulun' eğlenceliğini hatırlatıyor. Resimlerinin karşısına geçip birbirlerinden ne gibi farkları olduğunu çıkarmaya çalışın. Farklı dünya görüşlerini savunma iddiasındaki üç farklı partiden, üç farklı geçmişten üç adam. Gözlerinizi kapadığınızda üçünün de birbirine eridiğini, üçünü de birlikte hatırladığınızı fark etmeniz kuvvetle muhtemel. Tarihe de birlikte geçeceklerinden hiç kuşkum yok. Kim bilir. Belki de yaşatmayı beceremedikleri adalet duygusu ve mapusların listesiyle birlikte.

 f tipi ceza evlerin mahkumlarına islami kesimden destek

--------------------------------------------------------------------------------

Hz. Ali, oğulları İmam Hasan ve İmam Hüseyin’i yanına çağırarak onlara “her zaman mazlumların yanında ve destekçisi, her zaman zalimlerin karşısında ve hasmı olun!” şeklinde vasiyet ettiğinde, “benim bu vasiyetim sözümün yetiştiği herkesedir” demiştir.


[Bu Linki Görüntüleyebilmeniz İçin Üye Olmanız Gerekiyor. ]

F Tipi'ne Hayır! Tecrit'e Son! F Tipi hapishaneleri ve tecrit uygulamasını protesto ve ölüm orucunda olan avukat Behiç Aşçı ile dayanışma.... 18/12/2006
 Özgür-Der'in öncülüğünde İslami kesimden çok sayıda kurum ve kuruluşun katılımıyla F Tipi hapishaneleri ve tecrit uygulamasını protesto ve ölüm orucunda olan avukat Behiç Aşçı ile dayanışma amacıyla Sirkeci postanesi önünde bir bir protesto gösterisi düzenlendi.

Protesto gösterisinde, F tipi uygulamasının insanlık onuru açısından bir zulüm olduğu vurgulanırken, bu insanlık dışı uygulamaya bir an önce son verilmesi istendi.

F Tipi hapishanelerindeki tecrit uygulamasını protesto amacıyla ölüm orucunu sürdüren avukat Behiç Aşıçı'nın ölümün eşiğine gelmiş olması itibariyle, 123. ölümün olmaması için tüm duyarlı insanlardan tepki göstermesi istenirken hükümetten de acil düzenlemelere gitmesi gerektiği belirtildi.

Düzenlenen protesto gösterisinde Gazeteci Yazar Yıldız Ramazanoğlu, İHH Kadın komisyonu Başkanı Gülden Sönmez, Gazeteci Yazar Abdurrahman Dilipak, Tüketiciler Derneği Başkanı Bülent Deniz, Özgürder Genel Başkanı Hülya Şekerci, mazlumder İstanbul Şübe başkanı Av. Mustafa Ercan ve Nureddin Şirin birer konuşma yaptı.

“Tecrit Kalksın Ölümler Dursun!” yazılı bir pankartın açıldığı eylemde “Tecrit Sürüyor (D)uyuyor musunuz” ve “Tecrite Hayır!” şeklindeki dövizler de taşındı. “Zulme, Tecrite, F Tipine Hayır!”, “Tecrit Ölümdür, Ölümleri Durdurun!”, “Müslüman Zulme Sessiz Kalamaz!” “3 Kapı 3 Kilit Açılsın, Ölümler Durdurulsun!” “Direniş Adalet Özgürlük” sloganlarının atıldığı basın açıklamasında Nureddin Şirin F tipinde hapishanesinde karşılaştığı zulüm ve onur kırıcı muamelelere dikkat çekerek özetle şunları dile getirdi:

"F Tipi hapishaneleri, Hitler döneminin SS kampları gibidir. Buralarda insanlık onuru adına her şey çiğnenmekte, kişiler kimliksizleştirilmekte, yalnızlaştırılmakta, kişilikleri ayaklar altına alınmaktadır. F tipi hapishaneleri işkence yuvalarıdır. F Tipi hapishaneleri birer utanç vesilesidir. Dini, ideolojisi, siyasal görüşü her ne olursa olsun özgür ve fıtratı temiz olan insanlık adına, insan olmanın değerleri adına herkes F tipi hapishanelerine karşı çıkmalıdır. dünden bu güne F tipi hapishanelerindeki tecritin ortadan kaldırılması için ölüm orucuna yatan ve hayatlarını kaybeden herkesi selamlıyorum: ve bugün de bu amaçla ölüm orucu eylemini sürdüren avukat Behiç Aşçı'yı selamlıyorum. kuşkusuz ki insanlık onuru kazanacaktır"

Yapılan konuşmalardan sonra basına ortak basın açıklamasının metni dağıtıldı ve Başbakan Tayyip Erdoğan ile Meclis Başkanı Bülent Arınça'a hitaben postaneden mektuplar gönderildi.

Birçok kurum ve oluşumun ortaklaşa imzaladığı basın açıklaması metni

MECLİS BAŞKANI ve BAŞBAKAN
ÖLÜMLER ZİNCİRİNE YENİ BİR HALKA DAHA EKLENMEMESİ İÇİN
HAREKETE GEÇMELİDİRLER!

Türkiye, sorunlarını çözmek, hatta daha da öncesinde konuşmak noktasında zorlanan bir ülke. Ülkeyi bir tür sorunlar yumağına dönüştüren bu olgu devlet ile halk arasında, halkın belli kesimleri ile diğerleri arasında sağırlar diyaloguna yol açmakta ve sonuçta sıkıntılar, anlaşmazlıklar, gerilimler katlanarak büyümekte.

Cezaevi sorunu, daha doğrusu F Tipi cezaevlerinde uygulanmakta olan tecrit sorunu da son yılların önemli gerilim maddelerinden biri olarak ülke gündeminde yer almakta. Aralık 1999’dan itibaren F Tipi cezaevlerinde başlatılan tecrit uygulamasına karşı gerek içeride tutuklular tarafından, gerekse de dışarıda tutuklu yakınlarınca sürdürülen eylemler ölümlerle sürmekte. Ve doğal olarak bu sorun etrafında şekillenen tavır alışlar ciddi bir gerilim kaynağı olarak zaten bir hayli kırılgan olan toplumsal huzuru daha da riskli, sıkıntılı hale getirmekte.

Ne yazık ki, bugüne kadar tam 122 insanın ölümüne yol açan bu sorunun çözümü ve toplumsal gerilim odaklarından biri haline gelen bu sıkıntının giderilmesi noktasında sorumluların herhangi bir somut çabası görülmemektedir. Bunca acıya karşın sorun medya tarafından görmezden gelinmekte; Adalet Bakanlığı ise “konu kapanmıştır” yaklaşımı içinde kanayan yaranın adeta üstünü örtmeye çalışmakta. Halbuki tüm bu umursamazlığa, soruna yönelik taleplere karşı takınılan duyarsız tutuma karşın, bu sorun yeni canlar alarak sürmekte ve ülke gündeminde zaten gereğinden fazla bulunan gerilim odaklarından biri olarak toplumsal huzuru olumsuz yönde etkilemeye devam etmekte.

Siyaset ve Siyasetçi İnsani Bir Soruna Gözlerini Kapayamaz!

Oysa, hiç tartışmasız cezaevlerinde süregelen tecrit dayatmasına karşı itirazları, tepkileri, talepleri görmezden gelmek gerek hukuk ilkeleri, gerekse de insan hakları ile çelişen bir tutumdur. Daha garibi ise bu derece ağır sonuçlara yol açmış ve toplumsal bir huzursuzluk kaynağına dönüşmüş bir uygulamanın tartışılmasının dahi adeta engellenmesi, bu soruna yönelik çağrılara, taleplere otoriter bir tahammülsüzlükle kulak tıkanmasıdır.

Açıktır ki, hapis cezası bir hak mahrumiyetidir ve en temel hak olan özgürlüğün kısıtlanmasını içerir. Tecrit ise ceza içinde ikinci bir ceza olmaktadır. Bir an için mevcut hukuk sisteminde sıkça karşılaşılan aksaklıklar, çarpıklıklar bir kenara bırakılacak olsa dahi, suçlu insanların özgürlüklerinin kısıtlanmasına ek olarak ikinci bir cezalandırmaya tabi tutulmalarının ve tecride mahkum edilmelerinin hukuk mantığıyla çelişen bir uygulama olduğunu görmemek mümkün olabilir mi?

Cari sistem nezdinde suç işlemiş olmak, insanın özüne aykırı muamelelere tabi tutulmasını haklı çıkarmaz. İnsan sosyal bir varlıktır, siyasal kimlik taşır. Şartlar kısıtlı da olsa, birtakım engellerle yüz yüze de olsa paylaşma ve kendini geliştirme duygularını sürdürmek ve gerçekleştirmek ister. Oysa tecrit insanların tam da bu niteliğini köreltmeyi, tasfiye etmeyi hedefleyen bir dayatmadır. İnsanı özüne, fıtratına yabancılaştırmayı amaçlamaktadır. Ve gayet açıktır ki, söz konusu olan şey inancı, görüşü, siyasi tutumu ne olursa olsun insani değerleri önemseyen herkesin karşı çıkması gereken bir zulümdür.

Tecrit hukuki boyutuyla karşı çıkılması gereken bir uygulama olduğu gibi, siyasi açıdan da tavır almayı gerektiren bir sorundur. Ölümlere yol açan bir soruna bitmiştir, kapanmıştır tarzıyla yaklaşmak olsa olsa siyasetin ve toplumsal sorumluluğun ölümüne işarettir.

Ölümlere yol açan ve vicdanlarda derin kırılmalar meydana getiren tecrit sorununa karşı hükümetin basit bir düzenleme yapıp, kanayan bu yarayı iyileştirme çabasına girmekten kaçınmasını anlamak mümkün değildir. Bu çerçevede örneğin daha önce çeşitli mesleki örgütlerin ve kuruluşların Adalet Bakanlığı’na önerdiği “3 kapı 3 kilit” düzenlemesinin neden kabul edilmediğinin izahı yoktur.

F Tipi cezaevleri sorunu gündeme geldiği andan itibaren büyük acılara, hak gasplarına ve aynı zamanda da ısrarlı bir direnişe sahne oldu. Bugüne dek içeride ve dışarıda tam 122 insan bu uygulamaya karşı tavırları neticesinde can verdiler. Tüm bu yoğun ve sarsıcı zemine rağmen yetkililerde en küçük bir kıpırdanma göze çarpmıyor. Sorumlular suskun ve ilgisiz. Oysa ülke yeni bir ölümün eşiğinde durmakta.

Ölümler Zincirine Yeni Bir Halka Daha Eklenmesin!

Av. Behiç Aşçı tecrit dayatmasına karşı aylar önce başladığı ölüm orucu direnişinde tehlikeli bir sona doğru ilerlemekte. Müvekkillerinin hukukunu korumak, bir türlü duyulmak, görülmek istenmeyen taleplerini seslendirmek için bir avukatın ölüme yatması şimdiden bu ülkenin insan hakları sicilini lekeleyen bir görüntü doğurmuştur. Behiç Aşçı’nın eylemi yetkililerden olumlu bir yaklaşım sadır olmazsa ölümle sona erecektir. Bu ise şüphesiz tüm bir toplum için ağır bir yük, bir vebal demektir.

Bizler İslami duyarlılık sahibi şahıslar ve kuruluş temsilcileri olarak ülkemiz cezaevlerinde yaşanan tecrit sorununun zannedildiği gibi sadece muhalif sol kesimlerin gündemleştirmeye çalıştığı bir konu olmadığına, bu sorunun temelde insan hakları ve elbette İslami değerler açısından ciddi bir sorun olduğuna inanıyoruz. Ülkeyi geren, huzursuz eden sorunlar demetinden birisi olarak algıladığımız bu sorunun adalet ve hakkaniyete uygun bir tarzda çözülmesinin toplumsal barışa katkıda bulunacağını düşünüyor; bu soruna dair yapılacak bir düzenlemenin olumlu yankılar getireceğine inanıyoruz. Bu kaygılar ve temennilerle kendilerini toplumsal sorunlar konusunda sorumlu bireyler olarak gören insanlar olarak yeni bir ölüm vakasının daha gerçekleşmemesi için yetkilileri harekete geçmeye çağırıyoruz.

Hülya Şekerci (Özgür-Der Genel Başkanı) • Mehmet Pamak (İLKAV Başkanı) • Hüsnü Tuna (Hukukçular Derneği Başkanı) • Bülent Yıldırım (İHH Genel Başkanı) • Ayhan Bilgen (Mazlumder Genel Başkanı) • Ömer Küçükağa (Medeniyet Derneği Genel Başkanı) • Hasan Hafızoğlu (AKABE Vakfı Başkanı) • Fikret Özdemir (AKDAV Başkanı) • Bülent Deniz (Tüketiciler Birliği Genel Başkanı) • Yusuf Tanrıverdi (Öğretmen-Sen Genel Başkanı) • Cevat Özkaya (Mazlumder Eski Genel Başkanı) • Mustafa Ercan (Mazlumder İstanbul Şb. Başkanı) • Osman Karahan (İHADER Başkanı) • Nurettin Şirin (İSRA Kültür Merkezi) • Nabi Okur (İslam Dünyası Kültür Merkezi) • Ahmet Yıldız (Davet Derneği) • Hamza Türkmen (Haksöz Dergisi) • Şemseddin Özdemir (Umran Dergisi) • Davut Güler (Özgün İrade Dergisi) • Ali Adakoğlu (Gerçek Hayat Dergisi) • Ali Kaçar (Genç Birikim Dergisi) • Azmi Ermurat (Vuslat Dergisi) • Mehmet Ali Aslan (Grup Yürüyüş)

Abdurrahman Arslan • Abdurrahman Dilipak • Ahmet Ağırakça • Ahmet Varol • Ali Bulaç • Ali Haydar Haksal • Burhan Kavuncu • Demet Tezcan • Gülden Sönmez • Hakan Albayrak • Hamza Er • Hüseyin Hatemi • Hüsnü Yazgan • Kazım Güleçyüz • Muharrem Balcı • Mustafa İslamoğlu • Mustafa Karaalioğlu • Ramazan Kayan • Selahattin Eş Çakırgil • Sibel Eraslan • Süleyman Arslantaş • Yasin Aktay • Yıldız Ramazanoğlu

samimiyet ve niyet elbette düşündürücü benim şahsi fikrim,biraz empati kurmaya çalışalım bakalım nedeni neymiş
kanımca;
1-kendine zoraki devrimci bir misyon biçmeye ve bunu topluma ve yandaşlarına kanıksatmaya çalışan bir grup islamcının devrimci değerler ,mücadele kültürü üzerinde kopya çekerek dolaşması ki bu ilk değildir ,örnek ibda-c
2-ne olacağı belli olmayan bu dönem sonunda görece ihtilal isteyen(şeriat)bu grubun ileride sistem tarafından uğrayacağı zoru ve şiddeti görmesi ve şimdiden bir şeyler yapması
3-zaten hertürlü devrimci ideolojiye düşman gericiliğin bu alanda sınıf devrimcileriyle başka bir mücadele taktiği ki;şunu iyi bir şekilde aklımızın bir kenarına yazalım zaman boşluk tanımaz bir bakmışsınızbirileri yıllardır kazanmak için uğraştığın alanı kapıvermiş sen silinmişsin
4-bu zor döneminde asıl devrimci olan halkın ve sınıfın haraketini yedeğe çekerek sistemle sorunlu olanlara kendini adres gösteren bizleri müttefik yapmaya çalışan sinsi bir kumarbazlıktır bu ancak
5-ali yada muhammet sınıfın insanları değil biz her ikisininde halkın mücahitlerini nasıl boğazladını unutmadık
6-duygusal hezeyanlardan çok somut verili gerçeğe dayanan bir yoldur devrimci yol bu da es geçilirse hepimiz türbanı giyeriz cehennemi boylarız
7-ne dinci gerici ne faşist ulusalcı nede liberal yalancı değil devrimci sınıfın davasında ilerleyeceğiz
taraf olmayan ber taraf olur!!!!!
yaşasın proleterya ihtilali!!!
__________________
sınıfa karşı sınıf,
düzene karşı devrim,
kapitalizme karşı sosyalizm!!!!! 

samimiyet ve niyet elbette düşündürücü benim şahsi fikrim,biraz empati kurmaya çalışalım bakalım nedeni neymiş
kanımca;
1-kendine zoraki devrimci bir misyon biçmeye ve bunu topluma ve yandaşlarına kanıksatmaya çalışan bir grup islamcının devrimci değerler ,mücadele kültürü üzerinde kopya çekerek dolaşması ki bu ilk değildir ,örnek ibda-c
2-ne olacağı belli olmayan bu dönem sonunda görece ihtilal isteyen(şeriat)bu grubun ileride sistem tarafından uğrayacağı zoru ve şiddeti görmesi ve şimdiden bir şeyler yapması
3-zaten hertürlü devrimci ideolojiye düşman gericiliğin bu alanda sınıf devrimcileriyle başka bir mücadele taktiği ki;şunu iyi bir şekilde aklımızın bir kenarına yazalım zaman boşluk tanımaz bir bakmışsınızbirileri yıllardır kazanmak için uğraştığın alanı kapıvermiş sen silinmişsin
4-bu zor döneminde asıl devrimci olan halkın ve sınıfın haraketini yedeğe çekerek sistemle sorunlu olanlara kendini adres gösteren bizleri müttefik yapmaya çalışan sinsi bir kumarbazlıktır bu ancak
5-ali yada muhammet sınıfın insanları değil biz her ikisininde halkın mücahitlerini nasıl boğazladını unutmadık
6-duygusal hezeyanlardan çok somut verili gerçeğe dayanan bir yoldur devrimci yol bu da es geçilirse hepimiz türbanı giyeriz cehennemi boylarız
7-ne dinci gerici ne faşist ulusalcı nede liberal yalancı değil devrimci sınıfın davasında ilerleyeceğiz
taraf olmayan ber taraf olur!!!!!
yaşasın proleterya ihtilali!!!
 
  

Biz devrimcilerin öyle bir özgüveni varki bazen insanın gülesi gelmiyor değil. Kendimizi öyle dev aynasında görüyoruzki bu bazen ne için uğraştığımızı bile unutturuyor bize. özeleştiri verirken bile böbürlenen birtek biz varızdır sanırım yeryüzünde.
1-kendine zoraki devrimci misyon neden biçsinki bu adamlar yani devrimcilik çokmu revaşta, devrimciler islami kesimden dahamı popüler şu anda ve bu tanım kemalist ideolojiye uyar belki (şapka devrimi vb.)fakat bu adamlarla nasıl bağdaştırabiliriz.
2-Bu adamlar biz bilmesekte yeterince zoru gördüler ve şu anda kendisi için bile birşey yapamıyacak durumda olan bize yağcılık yapması pek mantıklı bir yaklaşım değil benc.
3- Malesef yıllardır kapmaya çalıştığımız yerleri bunlar zaten kaptılar. Bunlar zengin semptlerde değil varoşlarda örgütlüler zaten ve bizden çok daha iyi durumdalar.
4- bu maddede ne dediğini pek anlamadım fakat şu anda adres onlar olmuş durumda zaten fakat bu grubun şu anda bize çok daha yakın olduklarını düşünüyorum ve bunlar kemalist gericiliğe karşı geçmiştede omuz omuza iş yaptığımız adamlardır.
5-ne ali nede muhammet zamanında halkın mücahitleri yoktu. İran devleti de sonuçta işçi diktatörlüğü olmadığına göre burjuva diktatörlüğünün bir türüdür ve diğer burjuva devlet biçimleri gibi gericidir. İran devrimcilere en fazla tc kadar baskı ve zulüm uygulamıştır ki bunu çoğu zaman unutup sanki bizim cumhuriyetimiz çok daha iyiymiş gibi düşünüyoruz.
6-Duygusal değil materyalist düşünce bize türban yasağına karşı olmamızı söylüyor. Eğer biz bu yasağı savunursak hem mevcut devleti ve onun yasalarını meşrulaştırıyor hemde bu mağdur kitleyi karşımıza almış oluruz. Türbanı giymemiz ve küpe takma özgürlüğümüzü kaybetmemiz çokta sorun değil bence ki böyle bir şey olacağını düşünmüyorum. sistem bu sahte korkularla bence bizi arkasına yedeklemeyi düşünüyor ve bunda gayet başarılıda.
7- sınıf mücadelesi bu gün sistemin yasaklarını savunmayı değil mağdur inancı için mağdur olan işçinin hakkını savunmayı gerektirir. Bu devlet sırf şapka devrimi adına çapka giymedi diye birsürü insanı astı. O günde sosyalistler bu baskı ve katliamlara ilericilik adına sessiz kaldılar fakat onlardan sonra komünistlere sıra gelmişti ki 15 komünist ilerici kemal tarafından karadenizde öldürüldü. Artık sistemin politikasından bağımsız bir yerde durmamız gerekiyor, artık devletin sözde ilerici gerici cephelerinde değil devrimci komünist cephede yer alabilmemiz gerekiyor.
__________________
çitlerin olmadığı bir dünya kurmak için 
    
     devrimci misyonu ve devrimciliğin çokmu revaçt oluşu üzerine;
öncelikle devrim nedir?
kurulu düzeni zor yoluyla ilga etmek ve yapı bozumuna uğratmak,yerine bir başkasını getirmek,sen buna sadecesosyalist devrim dersen orada tabiki çok revaçta olmadığını görürsün,ama bunu sosyalist olmayanı da var,mesela şeriatçılarda bir yapı bozumu yani islami bir devlet aygıtı yaratmak için devrim istiyorlar!
11eylül sonunda sonrasında dünyanın nasıl bir dünya olacağına dair emperyalist odakların dayattığı yaşam tarzı biliniyor kime devrimci payesini rolünü biçtikleride biliniyor ,terora karşı savaşta kimin ne için teror yapması gerektiğini bir güzel bellettiler ki bu yıllar yılı beslenen yaratılan islamcı kuşağın artık meyvelerini toplamanın da zamanıyıdı onlar için,müslüman yada başka bir dinden bireyler değil burada ki sorunumuz kafa tasçı da değiliz ,ideolojik önderlik den bahsediyorum ,fazla bulandırmadan ;
şöyle diyeyim yeryüzünde ezilen sömürülen yoksul mülksüz kitlelere,dini ve kaderciliği dayatarak başka bir dünyanın(öteki dünya cenneti) dışında) mümkün olmadığını tanrının buyruklarının her insanı zaten eşit yaptığını falan felan vs bunları dayank yaparak boş bir inanca ve karanlığa teslim etmektr insanı bunda sonra islami devrim haraketleri ne de çok şahit olacağız zaten oldukta oluyoruzda
bu arada manifestonun 160.yılında ki tartışmalara göz atarsan kimi marksist diye kendini o sempozyuma atabilmiş bir ikisinin de orada bu akımlara devrimcilik atfettiği görülmüş ve seni yukarıda başladığın gibi bu tiplere sadace gülünmüştür
__________________
sınıfa karşı sınıf,
düzene karşı devrim,
kapitalizme karşı sosyalizm!!!!! 
    
Sincan F Tipi'nde tutulan Hasan Eroğlu tedavi edilemediği için yaşamını yitirdi.


Mardin'in Dargeçit ilçesinde 1992 yılında tutuklanan PKK davası hükümlüsü Hasan Eroğlu tecrit altında öldü.

Cezaevi idaresi ve askerler Eroğlu'nun kalp krizi sonucu öldüğünü ileri sürüyor. Hücre arkadaşları ise kalp kirizi geçirmediğini belirtiyor.

Şeker ve prostat hastalıklarından müzdarip 60 yaşındaki Hasan Eroğlu'nun ailesi daha önce tedavi amaçlı tahliyesi için başvurularda bulunmuştu.

Aynı hapishanede Nevin Yaylacı yine tedavisizlik, tedavi adı altında işkenceyle beyin kanaması geçirmişti.


Hasta tutsak Eroğlu tecritle öldürüldü


Sincan 2 Nolu F Tipi Cezaevi'nde tutulan PKK davası hükümlüsü Hasan Eroğlu, dün akşam yaşamını yitirdi.

14 yıldır PKK davasında aldığı müebbet hapis cezası nedeniyle cezavinde bulunan Eroğlu'nun İstanbul'da ikamet eden ailesi cenazeyi almak için sabah saatlerinde Ankara'ya geldi. Eroğlu'nun cenazesi Ankara Adli Tıp Grup Başkanlığı'nda otopsi yapıldıktan sonra ailesi tarafından alınarak defnedilmek üzere memleketi Mardin'in Dargeçit ilçesine götürüldü.

Cezaevi komisyonu tarafından hazırlanan "Ölü muayene ve otopsi tutanağı" raporunda Eroğlu'nun kalp krizi sonucu yaşamını yitirdiği belirtildi. Eroğlu'nun cezaevindeki arkadaşları ise kalp krizi geçirmediğini belirttiler.

Eroğlu'nun oğlu Abdurahman Eroğlu, babasının şeker ve prostat hastalıkları olduğunu söyledi. Babasının rahatsızlıklarından dolayı daha önce Başbakan'a iki defa dilekçe yazdığını belirten Eroğlu, "Ancak babam için cezaevinde tedavi olmasını uygun gördüler. Koğuş arkadaşıları bize öldüğünü haber verdi. Resmi makamlar bize bilgi vermedi. Cezaevi'nde bir uzman çavuş bize kalp kirizi geçirdiğini söyledi. Ama cezaevindeki arkadaşı kalp krizi geçirmediğini söyledi" dedi.

Babasının tedavi olabilmesi için serbest bırakılması gerekirken tecrit altında tutulmaya devam edildiğine dikkat çeken oğul Eroğlu, "Babamın iyi bir tedaviye ihtiyacı vardı. Ancak hiçbirine izin vermediler. Kendimiz tedavi etme şansı bulabilseydik, belki böyle olmayacaktı. Biz kendi babamızı göremedik" diye konuştu.


F tipi tecrit başlı başına imha sürecidir


Yine Sincan Cezaevi Kampüsü içinde bulunan Kadın Hapishanesi'nde tutulan Nevin Yaylacı'da Temmuz 2007'de şikayetlerine rağmen günlerce süren oylama, ilgisizlik, tedavisizlik, yanlış tedavi vb. ile beyin kanamasına sürüklenmiş ve ölüm sınırında taburcu edilmişti.

Yaylacı 27-30 Temmuz arasında defalarca kriz geçirdi, kuvvetli baş ağrılarından yakındı, idrarını tutamadı, baygın düştü, hafızasını kaybetti. Diğer tutsakların tepkileri sonucu önce cezaevi revirine götürülüp migren dendi, sonra ring aracıyla elleri kelepçeli hastaneye götürüldü, sinüzit dendi. Yeniden cezaevine yollandı; ağrı kesici verildi. Ölüm sınırındayken getirildiği hastanede, kızına infaz koruma memurlarından biri; "İyi bak, anneni son görüşün olabilir" dedi.

Nevin Yaylacı'ya uygulanan tedavi vahşetinin ardından yine Sincan Cezaevi Kampüsü içinde bulunan Sincan 1 No'lu F Tipi'ndeki devrimci tutsaklar tarafından hasta tutsaklara ve tedavisizliğe karşı ortak bir açıklama yapıldı.

TİKB, TKP/ML, MKP, MLKP ve Direniş Hareketi dava tutsakları tarafından yapılan açıklamada, basit hastalıkların bile tedavi sürecinde çıkarılan engellerle kronikleştirildiği, tedavi sürecinin ise başlı başına bir işkenceye dönüştürüldüğü belirtiliyordu:
Tecritin etkileriyle ya da başka nedenlerle ortaya çıkan rahatsızlıkların tedavi sürecinin ilk ayağı olan revire çıkıştan başlayarak (revire sadece haftada iki gün, Salı ve Perşembe günü çıkılabilmekte, diğer günler doktor bulunmamaktadır) bilinçli olarak engellendiği nesnel bir gerçektir artık. Tedavi olmak için doktoru hasta olduğunuza inandırmak başlı başına aşılması gereken bir eşiktir; çünkü çoğu defasında 'psikolojiktir' denilerek ağrı kesici ve vitaminlerle geçiştirilir muayeneler. Olur da hastaneye sevk edilirseniz bunun için birkaç ay beklemeniz adettendir. Bu süre sonunda asker eşliğinde onca aşağılanmayı göze alıp hastaneye gittiğinizde yine sizi ciddiye (aslında kendi mesleğini) alıp muayene edecek bir doktoru bulabilmeniz gerekir. Tutuklu ve hükümlüleri muayene ve tedavi etmek nedense angarya olarak görülür.

Bütün bu engelleri geçip uzun süreli tedavi için (ameliyat vb.) hastaneye yatmanız gerektiğinde, Ankara Numune Hastanesi'nin “mahkum koğuşu”nda kalırsınız. Burada bırakalım tedavi olmayı, yaşamak bile insan üstü bir sabır ve çaba gerektirmektedir. Çünkü mahkum koğuşuna yatırılan normal, yatalak ve bulaşıcı hastalık taşıdığı için tedavi gören tutuklu ve hükümlü hastaların hepsi aynı koğuşta ve yeni hastalıklara açık bir ortamla iç içe tutulmaktadır.

Koğuşlarda banyo, tuvalet, lavabo ve duş yeri olmadığından bu en insani ihtiyaçların giderilmesi bile başlı başına bir sorundur. Nöbetçi gardiyan tarafından koğuş kapısı açılmadan bu ihtiyaçların giderilebileceği yere gitmek mümkün olmadığı için, özellikle geceleri hasta tutsakların bu ihtiyaçlarını gidermeleri tam bir işkenceye dönüşmektedir. Öyle ki çoğu zaman insanlar tuvalet ihtiyacını bulabilirlerse pet şişelere, bulamazlarsa çöp kovasını kullanarak gidermek zoruna kalmakta, doğrusu bırakılmaktadır.

Hasta tutsaklar, kayıtlarının bulunduğu hapishaneden güvenlik ekibi gelmediği sürece mahkum koğuşunun güvenlikçileri tarafından servislerdeki tedaviye götürülmemektedir. Bu yüzden gecikmeler yaşanmakta, tedavi süreci uzamaktadır.
Biz dur demezsek sıradakiler


Erol ZAVAR: Mesane kanseri. Otuza yakın tıbbi müdahale ya da ameliyat geçirdi. Tecrit koşulları hastalığını ölümcül düzeye taşıdığı gibi bambaşka hastalık ve rahatsızlıklarla da tanışmasına neden oldu. Cezaevinde bulunduğu sırada başlayan migren ve safra kesesi ağrıları, daha önce geçirdiği tüberküloz, gözaltı sırasında gördüğü işkenceler ile dizlerinde oluşan menüsküs bunların en başta gelenleridir. Mart 2007'de safra kesesi alındı.

Yaşar İNCE: Hepatit B, kalp rahatsızlığı, bel fıtığı, böbreklerde taş, karaciğerde enfeksiyon yaşamaktadır.

Kemal ERTÜRK: Şeker ve hipertansiyon, mide ve bağırsak sorunları nedeniyle halsizlik-ateşlenme, baş ve kas ağrıları, uykusuzluk, gözlerde bulanıklık yaşamakta, ağırlaştırılmış müebbet mahkumu olduğu için tek kişilik hücrede ve sınırlı havalandırma saati uygulamasına maruz kalarak bu sorunlar daha da ağırlaşmaktadır.

Mesut DENİZ: İleri derece şizofren; yaşamının en temel gereklerini dahi yerine getiremeyecek durumda. Ağırlaştırılmış müebbete mahkum olan ve tek kişilik hücrede bulunan Deniz, yemek yemiyor, yataktan çıkmıyor, temizliğine dikkat etmiyor.

Bülent GÜNEŞ: Ayak yan çapraz bağlarında kopma bulunmakta, ameliyat olması gerekmektedir.

Hayati KAYTAN: Donmadan kaynaklı sol ayak parmakları kökten, sağ ayak parmakları ilk eklemden kesilmiş durumdadır. Sol topuk ve sağ serçe parmak (kemik alınmış) sürekli yara halde bulunmakta, iyileşmemektedir.

A. Hamit BABAT: Göz, ülser, migren ve kalp sorunu yaşamaktadır.

Naim EKMEKÇİ: Sağ kol omuzdan, sağ bacak dizinden itibaren yok, protez takmaktadır.

Tevfik KALKAN: Hepatit B, ülser, deride halen tam çözülemeyen kaşıntı, dökülme, morarma gibi belirtiler gösteren rahatsızlıkları bulunmaktadır.

Engin AYDINALP: Sulu zatürre, tüberkloz, karın ve midede şişkinlik, idrarda kanama sorunları yaşamaktadır.

Fethullah DEMİRTAŞ: Çene kemiğindeki erime nedeniyle sıvı gıdayla beslenmesi gerektiğine dair raporu bulunmaktadır. Bunun yanı sıra, boyun fıtığı (üç noktada), sol kol ve omuzda soğukluk gibi sorunlar yaşamaktadır.

Vedat BAKIR: İki kolda iş gücü kaybı ve iki böbrekte de taş problemi yaşamaktadır.

Sinan TÜRKMEN: Hepatit B taşıyıcısıdır. Behçet hastalığından kaynaklı her iki gözde kalıcı hasarlar bulunmaktadır.

Nizamettin ÖZOĞLU: Sol el bilekten yüzde 80, sağ el omuzdan yüzde 40 sakat durumdadır. Sağ diz kapak altında sürekli ağrı yaşamaktadır.

Ali Baba ARI: Hepatit B hastasıdır. Son 2-3 yıldır başında kramp şeklinde bazı ağrılar yaşamaktadır. Işığa, sese karşı duyarlı olma, aşırı tepki, unutkanlık, okuduğunu anlamada güçlük çekme, boyun ve bel fıtığı gibi rahatsızlıklar yaşamaktadır.

Taylan BALATACI: Midede gastrit ve bir bölgede iltihaplanma, bağırsaklarda kronik iltihaplanma ve su kaybı, her iki bacakta kısmi hissizlik, bel fıtığı, kronik farenjit ve sinüzit, Ölüm Orucu sonrası vücudun çeşitli yerlerinde iltihaplı sivilce ve yaralar, unutkanlık (ilacını almayı bile unutabiliyor), el ve ayak tırnaklarında döküntü ve morartı gibi rahatsızlıklar yaşamaktadır.


ALINTERİ
__________________
"Şerefsiz Yaşamaktansa Şerefle Ölmek, Yalvarmak Yerine Zora Başvurmak, Başkasına Değil Kendine Ve Kendin Gibi Olanlara Güvenmek, Nerede Ve Nasıl Olursa Olsun Hainlere Boyun Eğmemek Parolamızdır..."  
    

F Tipi Hapishaneler : F TİPİ HAPİSHANELER : Hücre, Tecrit, İzolasyon, İşkence, Hak gaspları 19 Aralık 2000 günü ülkenin 20 hapishanesine düzenlenen ve adı ironik biçimde "Hayata Dönüş Operasyonu"nda 28 tutuklu ve hükümlü ile 2 asker hayatını kaybetmiş, yüzlerce tutuklu ve hükümlü yaralanmış ve operasyon sonucunda Edirne, Tekirdağ , Kandıra ve Sincan F Tipi Hapishanelerine henüz tamamlanmamış ve tefriş edilmemiş olmalarına ve F Tipleri hakkındaki tüm tartışmalara rağmen sevkler yapılmıştır. 2 yılın sonunda Edirne, Tekirdağ 1 nolu, Kocaeli/Kandıra 1 nolu, Sincan 1 nolu, Bolu ve İzmir/Kırıklar F Tiplerinde siyasi ve adli yüzlerce tutuklu ve hükümlü ağır tecrit koşullarında yaşam savaşı vermektedir. 20 Ekim 2000 tarihinde F Tipi hapishanelerinin açılmaması ve 19 Aralık sonrasında ise kapatılması talebiyle başlatılan ölüm oruçlarında bugüne kadar 101 tutuklu ve hükümlü hayatını kaybetmiş, 400'ün üzerinde tutuklu ise uzun süreli açlık ve irade dışı tıbbi müdahaleler nedeniyle Wernicke-Korsakoff Sendromu rahatsızlığına yakalanarak hafıza kaybı, denge sorunu gibi hastalıklara yakalanmışlardır. Sincan F Tipinde adli bir tutuklu ile Kandıra F Tipinde siyasi bir tutuklu kendini asarak intihar etmek suretiyle(resmi açıklamalar bu yönde olup yargılamalar devam etmektedir) hayatlarını kaybetmişlerdir. F tipleri acının, ölümün, zulmün adı olmuştur artık. F tipleri tecritin, hukuksuzluğun, işkencenin, tarifi olmuştur artık. A. '80 SONRASI HAPİSHANELERE KISA BİR BAKIŞ A.1. HÜCRE VE TECRİT POLİTİKASI YENİ DEĞİLDİR '80 askeri darbesinin ardından 2 milyon insan gözaltına alınmış, binlercesi tutuklanmış, binlercesi sıkıyönetim mahkemelerinde yargılanarak binlerce yıl cezalar, idamlar verilmiş ve 50 insan asılarak idam edilmiştir. 1980-2000 yılları arasında yaklaşık 500 tutuklu ve hükümlü hapishanelerdeki kötü yaşam ve sağlık koşulları, ölüm oruçları, feda eylemleri, askeri operasyonlar gibi nedenlerle hayatlarını kaybetmişlerdir. 1991 yılında kanunlaştırılan 3713 sayılı yasanın 16.maddesi ile "hücre" sistemine geçişin yasal zemini oluşturulmuş ve vakit kaybetmeden fiili ve kanlı operasyonlarla tutuklular hücrelere konulmaya çalışılmıştır. Bu yasanın kabülünün hemen ardından "tabutluk" olarak tabir edilen Eskişehir Özel Tip Hapishanesi tekrar açılmış, 206 tutuklu ve hükümlü sevk edilmiş, yapılan açlık grevinin 22.gününde ve kamuoyu baskısı nedeniyle tekrar kapatılmıştır. 3713 sayılı yasanın 16.maddesi, hücrelere geçişin gerekçesi olarak her zaman saldırıların yasal dayanağı yapılmıştır. Sadece hükümlüleri değil, tutukluları dahi birbirlerinden ve hayattan tecriti amaçlayan bu maddeye rağmen devlet, halkı ve demokratik kitle örgütlerini hücreler konusunda 10 yıl boyunca ikna edememiştir. Hücrelere, tecrite karşı sürekli yükselen muhalefet nedeniyle her denemesinde geri adımlar atmıştır. Yine de adli veya siyasi bölümlerde herhangi tünel, firar girişimi, kavga gibi olaylarda hücreler gündeme getirilmiş, koğuşun tek alternatifinin hücreler ve tecrit olduğu mantığı oturtulmaya çalışılmıştır. Bu konuda medya devletle birlikte hareket etmiş, olmayan olayları yazmış, haberler çarpıtılarak ve belirlenen amaç doğrultusunda yönlendirme gayretiyle yazılmıştır. Hapishanelerdeki devletin pervasız saldırıları 1995'ten itibaren yükselen bir ivme göstermiştir : 21 Eylül 1995'te Buca Hapishanesinde 3, 4 Ocak 1996'da Ümraniye Hapishanesinde 4, aynı yıl Diyarbakır Hapishanesinde 11, 26 Eylül 1999'da Ankara Ulucanlar Hapishanesinde 10 ve 19 Aralık 2000 tarihinde tüm ülke hapishanelerinde 28 tutuklu ve hükümlü kurşunlanarak, dövülerek, yakılarak, gazla boğularak öldürülmüşlerdir. 1996 yazında Eskişehir Özel Tip Hapishanesine zorla sevklere başlanması nedeniyle siyasi tutuklular ölüm orucuna başlamışlar ve 69 gün süren eylemde 12 tutuklu ve hükümlü hayatını kaybetmiştir. 69.günde dönemin Adalet Bakanı Şevket KAZAN Eskişehir Özel Tip Hapishanesine sevklerin durdurulduğunu ve hücrelerin kapatıldığını açıklamıştır. A.2 F TİPİ HÜCRE HAPİSHANELERİ Adalet Bakanlığı ve devletin diğer organları 1999-2000 yıllarında F tipi adı verilen hücrelerden müteşekkil hapishanelerin projelerini açıklamış, ihaleler yapılmış ve inşaatlara başlanarak yeni bir tartışmanın, direnişin başlayacağını ilan etmişlerdir. 2000 yılı bahar ve yaz günlerinde tutuklu ve hükümlüler, onları hiçbir zaman yalnız bırakmayan aileleri, insan hakları savunucuları, duyarlı demokrat insanlar F Tiplerinin tecrit ve izolasyon içerdiği, işkence amaçlı olduğunu, bu şekliyle tutuklu ve hükümlülerin barındırılmasının mümkün olmayacağı; toplumun tüm kesimleri ve konunun ilgilileri olan tutuklu ve hükümlüler, aileleri, Tabip Odaları, Mimar-Mühendis Odaları, Barolar gibi kurumlarla, devlet görevlilerin F tiplerini tartışması gerektiğini belirterek hücrelere karşı çıktılar. Tartışma talebi çok sert bir karşılık gördü. Aileler polis tarafından joplandı, gözaltına alındı, tutuklandılar. Bu konuda görüş belirtmek isteyen aydınlar, sanatçılar, doktorlar, avukatlar tehdit edildi, konuşmaları engellendi. A.3 ÖLÜM ORUÇLARI Bakanlık ve devlet yetkililerindeki konuya karşı kayıtsızlık karşısında siyasi tutuklu ve hükümlüler 20 Ekim 2000 tarihinde ölüm orucu eylemine başladılar. Aralık ayına gelindiğinde Adalet Bakanlığı tarafından yetkilendirilen Fazilet Partisi milletvekili Prof.Dr.Mehmet BEKAROĞLU, TMMOB Başkanı Kaya GÜVENÇ, İstanbul Baro Başkanı Yücel SAYMAN,TTB Başkanı Metin BAKKALCI tutuklularla görüşmelere başladılar. 9 Aralık 2000 tarihinde Adalet Bakanı Hikmet Sami TÜRK, F Tiplerinin toplumun tüm kesimlerinin temsil edileceği toplantılarda tartışılmadan açılmayacağını hepimizin gözlerinin içine bakarak ilan etti. Bu açıklamadan sonra hiçbir neden ve gerekçe göstermeksizin yetkilendirdiği görüşmecileri geri çağırdı. Ve 19 ARALIK ... 20 ayrı Hapishaneye binlerce güvenlik görevlisi savaşa gider gibi operasyon düzenledi. 28 tutuklu ve hükümlü ile 2 asker hayatını kaybetti. Bayrampaşa C-1 koğuşunda 6 bayan tutuklu DİRİ DİRİ YAKILARAK ÖLDÜRÜLDÜ , kömürleşmiş cesetlerin ancak DNA testleriyle kimlik tesbiti yapılabildi. 19 Aralık'ta henüz inşaat halinde olan Edirne, Sincan ve Kandıra F Tipi Hapishanelerine sevkler yapılarak tarihe bir kanlı ayıp daha eklendi. B. F TİPİ HAPİSHANELER B.1. MİMARİ YAPI Şu an kullanımda olan 6 adet F tipi inşaatı tamamlanmak üzere olan 3 adet F Tipi hapishane aynı modelde yapılmıştır. Tüm F tipleri şehir merkezlerinden ve yerleşim yerlerinden uzak yerlerde inşaa edilmiştir. Ulaşımda güçlük, uzaklık; tecrit politikasının bir unsurudur. Edirne F Tipi, Sarayakpınar Köyü yolu üzerinde şehir merkezine 10 km; Tekirdağ F Tipi, Tekirdağ-Muratlı yolunda 10 km, Kocaeli/Kandıra F Tipi, Kandıra yolu üzerinde 15 km, Sincan F Tipi, Ankara Kesimhanesinin ilerisinde ve sonrasında hiçbir yerleşim olmayan bölgede şehir merkezine yaklaşık 25 km, İzmir F Tipi, Kırıklar/Kaynaklar köy yolu üzerinde İzmir'den 20 km uzaklıkta inşaa edilmiştir. Toplu taşıma ya yok ya da sınırlıdır. 70 dönüm arazi üzerine inşa olunan Kandıra/Kocaeli 1 nolu F Tipi Hapishanesinin oturum alanı sadece 17 bin metrekaredir. Daha geniş bir alana yayılması olabilirken tecrit ve izolasyon amacıyla oturum alanı çok dar tutulmuştur. Kocaeli F Tipi Hapishanesi 373 kişilik kapasitelidir. 103 adet 3 kişilik hücre ve 64 adet tek kişilik hücreden oluşmuştur. 3 kişilik hücreler iki katlıdır, 25 metrekarelik alt katta tuvalet-banyo, üst katta 3'er adet yere sabitlenmiş yatak ve çelik eşya dolabı mevcuttur. Üst katta havalandırmaya bakan 2 pencere ve alana göre yetersiz bir radyatör bulunmaktadır. Hücre giriş kapısı çelik olup baş hizasında küçük bir mazgal gözleme deliği ve kapının 1/3 alt bölümünde yemek servisinin yapılacağı bir boşluk vardır. Fiziksel olarak "eğilmeden" yemek almak mümkün değildir. Havalandırmaya alt katta bulunan bir kapıdan çıkılmaktadır ve 30 metrekare havalandırmanın etrafı 8 metre yüksekliğinde beton duvarlarla kapalıdır. 3 kişiliklerin bulunduğu koridorlarda bu hücrelerden 3 adet bulunmaktadır. Koridorlar ana koridora açılmaktadır. Tek kattan ve sadece 8 metrekare kullanım alanına sahip olan tek kişilik hücrelerde de 1,5 metrekare alanlı tuvalet ve banyonun birlikte kullanıldığı bir alan mevcuttur. Alanın küçüklüğü ve tesisat döşemesi tuvalet taşının üzerinde banyo yapılmasını mecbur bırakmaktadır. Havalandırmaya bakan bir penceresi mevcut olup, havalandırmaya açılan kapı dışarıdan kilit sistemlidir. Havalandırma 25 metrekare alanlı ve çevresi yine 8 metre yüksekliğindedir. Tek kişilik hücrelerin üst katlarında iş atelyeleri bulunmakta, faal olduğu zamanlarda çıkardığı ses ve gürültü tek kişilik hücrelerde bir işkenceye dönüşmektedir. Tek kişilik hücrelerin belirli bir kısmı tek kişilik havalandırmaya çıkmakta, az bir bölümü ise 3 kişilik tekli hücreler aynı havalandırmaya çıkmaktadır. Ortak yaşam alanı olarak iş atölyelerinin dışında kitaplık odası ve spor salonu dışında bir birim mevcut değildir. Yine tüm F tiplerinde penceresiz ve giriş harici kapısı olmayan, tüm duvar ve zeminleri yumuşak malzemeyle kaplanmış, içinde herhangi bir eşya bulunmayan özel hücrelerden 2 adet bulunmaktadır. Hapishane A, B1, B2 ve C olmak üzere 4 bloka ayrılmış her blokta 2'şer avukat görüş odası olmak üzere 373 tutuklu için 8 avukat görüş odası bulunmaktadır. Avukat görüş odaları ortasından beton blokla ikiye ayrılmış 4 ila 10 metrekare arasında değişen alanlara sahiptir. Avukatın olduğu bölümün tam arkasındaki cam'dan görevli infaz koruma memuru tüm görüşme boyunca görüşmeyi izlemektedir. Avukat görüş odalarında ses yalıtımı olmadığından dışarıdaki veya içerideki tüm konuşmalar rahatlıkla karşılıklı olarak dinlenmektedir. İki ayrı yerde 6'şarlı olmak üzere 12 aile kapalı görüş yeri mevcut olup arada demir parmaklık olmak üzere çift taraflı ses geçirmeyen kalın camlarla ayrılan sadece göğüsten yukarısının görülmesini sağlayan görüş yerlerinde iletişim telefon cihazları ile sağlanmaktadır. Görüşmelerin tamamı görevli memurlarca dinlenmekte, keyfi ve gerekçesiz olarak telefonlar kullanıma kapatılabilmektedir. B.2. F TİPİ HÜCRELERDE TUTULAN TUTUKLULARIN HUKUKİ DURUMLARI Yasal dayanağını 3713 s.y. 16 maddesinden alan hücre hapishanelerde DGM kapsamındaki (siyasi tutuklular, uyuşturucu ve çete davası) tutukluları veya hükümlüleri ile organize suç örgütü iddiasıyla tutuklu ve hükümlüler tutulmaktadır. F Tipleri sadece siyasi tutuklu ve hükümlülerin sorunu değildir. Devlet Güvenlik Mahkemelerinin özel ve olağanüstü yargı yerleri olduğu tartışma götürmez bir gerçektir. Ceza Muhakemeleri Usül Yasasındaki demokratik olarak adlandırılabilecek pek çok değişiklik uygulanmamakta, yasak yöntemlerle elde edilen delillerle hüküm verilmekte ve adil olarak asla adlandırılamayacak cezalar verilmektedir. Devlet Güvenlik Mahkemelerinin müdavimleri sosyalist ve devrimciler iken, konjönktüre göre toplumun diğer kesimleri de muhatap olarak DGM'lere "davetle" yargılanmaktadır. DGM'ler, Siyasi/Organize/Asayiş Şube Müdürlükleriyle, Adli Tıp Kurumu ve Yargıtay Ceza Daireleriyle bir sistem olup, şiddetinden ne zaman kimin zarar göreceği hukuken değil siyaseten belirlenmektedir. B.3. F TİPİ HAPİSHANELERİN YÖNETİMİNE DAİR HERHANGİ BİR YASA, YÖNETMELİK BULUNMAMAKTADIR F Tipleri hakkında hukuksal alandaki bilgimiz 3713 s.y. 16.maddesiyle sınırlı kalmaktadır. Yönetim ve işleyişine dair yayımlanmış, kamuya sunulmuş herhangi bir yasa veya yönetmelik bulunmamaktadır. Disiplin, Mektup Okuma, Kütüphane Komisyonlarının ve İnfaz Hakimlikleri kararlarından öğrendiğimiz kadarıyla bir "masterplan" mevcuttur ve tüm uygulamalar bu "masterplan"a uygun yapılmaktadır. Bu "masterplan"ı hapishane idaresi, Savcılık, Hakimlik ve Bakanlık'tan talep etmemize rağmen sürekli reddedilmiştir. Bugüne kadar masterplan devlet yetkileri haricinde -ve hatta bazı Savcılar dahi kendilerinin de görmediğini şifahi olarak beyan etmişlerdir- kimse tarafından görülmemiştir. F Tiplerinin yönetimi tamamen keyfilik üzerine kurulmuştur. B.4. TUTUKLU - HÜKÜMLÜ AYRIMI ORTADAN KALDIRILMIŞTIR Hukukun evrensel ilkelerinin başında hiç kimsenin hakkında kesinleşmiş mahkumiyet hükmü olmadan suçlu olarak kabul edilemeyeceğidir. Fakat F Tipleri ve 3713 s.y. 16.maddesiyle bu ayırım ortadan kaldırılmıştır. Hakkında iddianame dahi tanzim edilip sanık sıfatı kazanmayan tutuklular dahi hücrelere konulmaktadır. Verilen mahkumiyet hükmünün bir parçası olarak Ceza Yasamızda yer alan hücre cezası bu şekilde tutuklu iken infaz edilmeye başlanmaktadır. Hücre cezalarının infazı (hüküm veya disiplin kararı gereği), F Tiplerinde ayrı bir usule tabi tutulmamıştır, zira tutuklular zaten hücrelerdedir. --------------------------------- "Ben Bir İnsanım. İnsani Olan Hiç Bir Şeye Yabancı Kalamam"...

fear_of_the_dark & umutulaş