İBRAHİM KAYPAKKAYA'NIN ÇEŞİTLİ GÖRÜŞLERİNİN BOLŞEVİKLER TARAFINDAN DEĞERLENDİRİLMESİ:

İBRAHİM KAYPAKKAYA YOLDAŞ VE

MARKSİST-LENİNİST PARTİ ÖĞRETİSİ

1— İbrahim KAYPAKKAYA sosyalist bilincin işçi sınıfı hareketi içinde kendiliğinden gelişemeyeceğini; dışardan taşınmak zorunda olduğunu hiçbir yanlış anlamaya meydan vermeyecek berraklıkta savunmuştur.

Kendiliğindenciliğe karşı bu tavır, bir Komünist Partisinin gerekliliğinin doğru bir biçimde savunulabilmesi için ilk ön şarttır.

(Bkz. "İşçi-Köylü Hareketleri ve Proleter Devrimci Politika"; Mayıs 1970'de PDA'da yayınlandı, Bolşevik Partizan 13/3'te yeniden basıldı, Bu Özel Sayı'da yeniden basıyoruz. Bkz. sf. 139)

(Bkz. "Şafak Revizyonistleri Ekonomizmin Aşamalı Bilinçlendirme Teorisini Savunuyor"; Genel Eleştiri'de… İ. KAYPAKKAYA, Seçme Yazılar, s. 354-357, Ocak Yayınları).

Bu sorunla bağıntılı olarak: İbrahim KAYPAKKAYA doğru olarak yayın organını öncelikle ideolojik-siyasi eğitimin aracı olarak görmektedir. (Seçme Yazılar, s. 5)

Kitle gazetesinden çok ideolojik-politik aylık yayın organına ihtiyaç olduğunu tespit etmiştir.. (Seçme Yazılar, s. 305)

2— Leninist partinin yapısı ile ilgili olarak İbrahim KAYPAKKAYA esasta doğru görüşler savunmuştur.

İbrahim KAYPAKKAYA Marksist-Leninist bir partinin merkezinde bulunması gereken, mesleği devrimcilik olan devrimci çekirdek üzerinde ısrarla durmuştur. Profesyonellik-amatörlük konusunda Şafak revizyonistlerine karşı yürüttüğü polemik onun bu sorunda esasta doğru bir pozisyonda durduğunun belgesidir.

O "Marksist-Leninist temeller üzerine kurulmuş sağlam bir çekirdek"ten söz ediyor. (Seçme Yazılar, s. 278)

"Gelişme vaad eden işçilerin profesyonel faaliyet içine çekilmesinden" söz ediyor. (age. s. 279)

(Ayrıca bkz. "Şafak Revizyonistleri Kadro Politikasında da Sağ Bir Çizgi İzliyor", s. 357-358)

Örgütlenme konusunda Parti merkez alınmak şartı ile Parti önderliğinde örgütlenmelerin gerekliliğini savunmuştur.

(Köyler için: bkz. Seçme Yazılar, s. 333; Şehirler için: bkz. Partizan S.4'deki şema)

3— Demokratik merkeziyetçilik konusunda da İbrahim KAYPAKKAYA esasta doğru görüşler savunmuştur.

O Parti içinde görüş ayrılıkları üzerine serbestçe tartışılmasını savunmuş; görüş ayrılıklarını kadrolardan gizleyen revizyonistleri mahkum etmiştir.

Disiplin adına görüş ayrılıklarının gizlenmesine karşı çıkmıştır. (Bkz. Seçme Yazılar, s. 262)

"Saflarda canlı bir tartışma ortamı yaratılması" gerektiğini savunmuştur. (age. s. 6)

Bu noktada eksikliği, görüş ayrılıklarının devrimci kamuoyuna duyurulması konusunu çözmemiş olmasıdır.

4— Leninist partinin özelikleri bağıntısında

TKP/ML İÇİNDE  BU ÖZELEŞTİRİ 

KONUSUNDAKİ  MÜCADELE ÜZERİNE

Bu özeleştirinin değerlendirilmesi daha sonra TKP/ML içindeki mücadelede bir odak noktası oldu. Bu konuda TKP/ML 2. Kongresi öncesinde Bolşeviklerin değerlendirmesi şöyleydi:

ÖZELEŞTİRİ VE GEÇMİŞİN DEĞERLENDİRİLMESİ SORUNU

Özeleştirinin ve bir bütün olarak geçmişin değerlendirilmesi konusunda da bugün parti içinde esas olarak iki yaklaşım (ve bunların çeşitlemeleri) vardır.

Birinci yaklaşım ABK'nin yaklaşımıdır. ABK'na göre bütün kötülüklerin başı I. Konferanstır. Birinci Konferansta getirilen yeni görüşlerle birlikte partimizde revizyonizm inşa edilmeye başlanmıştır. Birinci Konferans Partinin çizgisini:

— ülkemiz toplumundaki çelişmeler; ülkemizde başçelişme konusunda;

— gerilla savaşına hazırlık adı altındaki anlayışla;

— dünya çapında baş çelişme-baş düşman konusunda;

— yenilginin sebepleri konusunda,

revizyondan geçirmiştir. Özeleştiri parti çizgimizde var olmayan hataları hata imiş gibi göstermiş; İbrahim KAYPAKKAYA'ya, Mao'ya saldırmıştır. Partimizin 1972'deki çizgisi bütünüyle doğrudur. Önemli hiçbir yanlış, ML'den bir uzaklaşma yoktur. Bugün yapılması gerekli olan 1972'de tespit edilen çizginin hayata uygulanmasıdır.

ABK'nın geçmişe bu yaklaşımı Kır Kaçkını Hizibin (KKH) geçmişe yaklaşımı ile tam bir uyum içindedir. FÜ'ler de (Fahri Üyeler) I. Konferansın bazı kararlarını (uluslararası alanda baş düşman-baş çelişme vb.) yanlış bulmakta; bunların Troçkist-revizyonist kırması görüşler olduğunu savunmaktadır. Bu noktada ABK ve KKH ile birleşen FÜ'ler; geçmişin değerlendirilmesinde, 1972 yenilgisinin sebeplerini özeleştirideki gibi tespit ederek onlardan ayrılmaktadırlar. ABK, KKH ve FÜ'lerin yaklaşımlarındaki ortak özellik; özeleştiri ile parti çizgimizden şu veya bu ölçüde uzaklaşıldığı konusundaki birliktir. Ve onlar parti çizgisinde düzeltilmesi gerekli olan hatalar görmemekte, bu gibi hataları görüp gösterenlere, düzeltilmesini talep edenlere 'revizyonist', 'revizyonist-troçkist kırması', vb. yaftalar asmaktadırlar.

İkinci yaklaşım MK 7. Toplantısı Raporu'nda ortaya konan yaklaşımdır. MK 7. Toplantısında Parti I. Konferansımızı ileri atılmış önemli bir adım olarak değerlendirmişti. 7. Toplantı, Konferanstan 7. Toplantıya kadar olan gelişmeleri özetlemiş ve gelinen noktada I. Konferansın, özeleştirinin yeterli olmadığının görüldüğünü tespit etmişti. 7. Toplantı parti çizgimizde gördüğü bir dizi eklektik, birbirleriyle çelişen noktayı tespit edip bunu partiye açıklamış, bu eklektik noktaların üzerine tartışılarak ortadan kaldırılması görevini önümüze koymuştu. 7. Toplantı özeleştirinin daha da derinleştirilmesi ve geliştirilmesi görevini önümüze koymuştu. 7. Toplantının kararları öncelikle FÜ'ler tarafından tepki ile karşılandı, 7. Toplantı karar ve tutanaklarında tespit edilen eklektik noktalar FÜ'ler tarafından, "parti çizgimize inancını yitirmiş olanların kafa karışıklıklarının ürünü" olarak değerlendirildi.

Bugün gelinen noktada sorun parti içinde bu iki yaklaşımdan hangisinin hakim hale geleceği sorunudur.

1. yaklaşımın hakim olması, partiyi geçmişe dönük, gelişmeye açık olmayan, hatalarının üzerine ciddiyetle yürümeyen bir teşkilata dönüştürecek, giderek yıkıma götürecektir.

2. yaklaşımın hakim olması, partinin gelişmesinin önündeki engelleri kaldıracaktır. Sorun gerçekte ML'i kavrayışımız geliştikçe, geçmişte yaptığımız hataları tespit edip bunları yokedip etmeme; geçmişe eleştirici bir gözle yaklaşıp yaklaşmama sorunudur.

Görüşümüze göre, I. Konferans'ta yapılan özeleştiri esas itibarı ile doğru bir özeleştiridir. Ve Partinin çizgisindeki hataları aşma yönünde atılmış ileri bir adımdır. Ancak bu özeleştiri, o günkü kavrayışımızın sığlığı nedeniyle yeterli bir özeleştiri değildir. Özeleştiride partimizin çizgisinde var olan bazı yanlışlar düzeltilmiş, (mesela uluslararası planda baş çelişme anlayışı/çağ meselesi, vb.) ancak yine çizgimizde var olan bazı hata ve eksiklikler görülememişti. (Mesela Mao'nun değerlendirilmesi konusunda yapılan hata, polemiklerin parti çizgimize yansımaları, vb.) Herşeyden önce parti çizgimizin modern revizyonizme karşı ÇKP ve AEP'nin başını çektiği mücadeleyi bütünü ile doğru bulan bir anlayışın üzerine inşa edildiği ve bu mücadeledeki sorunların derinliği partimiz tarafından kavranmamıştı. Birinci Konferans bazı noktalarda genel ML doğruları savunurken (mesela kamuoyu önünde açık tartışma), bunun çizgimizde doğru görülen bir takım belgelerle çeliştiğini görememişti.

Bugün bunları görebiliyoruz. O halde özeleştirimizi bu noktalarda derinleştirme, parti çizgimizde var olan hataları aşma yönünde ilerlemeliyiz. Bizim görüşümüze göre özeleştiri şu noktalarda ilerletilmelidir:

— Partimiz geçmiş mücadelesi içinde Kruşçev tipi modern revizyonizm ve onların ülkemizdeki uzantıları ile ideolojik-siyasi alanda hesaplaşmamıştır. Bu konuda yapılanlar yeterli değildir.

— Partimiz esas olarak Aydınlık revizyonizmine karşı polemik içinde görüşlerini geliştirmiştir. Aydınlık'a karşı polemikte, Aydınlık çizgisinin modern revizyonizmle olan bağı tam olarak ortaya konmamıştır.

— Partimizin kuruluşunda Kruşçev tipi modern revizyonizme karşı mücadele bütünü ile doğru görülmüş, bu mücadelenin hataları konusunda herhangi bir görüş getirilmemiştir. Böylece bu mücadelenin hataları aynen parti çizgimize yansımıştır.

— Partimizin çizgisinde Çin'deki şekli ile halk savaşı stratejisinin bütün yarı-sömürge ülkelere genelleştirilme eğilimi vardır. Aynı şekilde Çin'deki BPKD'nin de (Büyük Proleter Kültür Devrimi), Çin'deki şekli ile bütün ülkeler için geçerli olduğu gibi eğilimler mevcuttur.

— Partimizin çizgisinde Mao Zedung'un yaptığı hatalar görülmemekte, o yanlış olarak Marks, Engels, Lenin, Stalin ile aynı düzeyde ele alınmaktadır.

İşte bu noktalarda parti çizgimizdeki hatalar ve eksiklikler aşılmalıdır. Bu noktalarda parti çizgisini doğru bulanlar, tartışmanın önüne 'parti çizgisi' korkuluğunu dikmemeli; neden bu noktalarda parti çizgisini doğru bulduklarını gerekçelendirmelidirler. Gerekçelendirmek için "İbrahim KAYPAKKAYA yoldaş böyle dedi" demek görüşümüzce yeterli değildir. İbrahim KAYPAKKAYA yoldaşın dediklerini de ML'in kantarında tartmak zorundayız. Biz yukarıdaki noktalarda İbrahim KAYPAKKAYA yoldaşın yanıldığını, hata yaptığını iddia ediyoruz. Bu noktalarda İbrahim KAYPAKKAYA yoldaşın hatalarını da aşmak görevinin partiye düştüğünü söylüyoruz." (TKP/ML İçindeki İki Çizgi Mücadelesinin Bazı Belgeleri, I, s. 298-301)

EK: I

BOLŞEVİK PARTİ'NİN
6. KONGRESİ KARARLARINDAN:

KEMALİST DEVRİM VE KEMALİST İKTİDAR

HAKKINDA TEZLER

1) Kemalist devrim, sanayi proletaryasının ve onun örgütlenmesinin gayet güçsüz olduğu, emperyalist güçlerin doğrudan sömürgesi haline getirilmek tehlikesiyle karşı karşıya olan bir ülkede gerçekleşen bir üst tabaka devrimidir. Kemalist devrim, esasta ülkenin sömürge haline gelmesini engelleyen ve fakat emperyalizme bağımlılık ilişkisini söküp atmayan güdük bir antiemperyalist devrimdir.

2) Bu devrime, ülkeyi işgal eden yabancı emperyalist güçlere karşı mücadele içinde varılmıştır. Ülkenin Birinci Dünya Savaşı galipleri tarafından doğrudan sömürgeleştirilmesinden zarar görecek tüm sınıf ve katmanlar (yani ülkeyi işgal eden İngiliz-Fransız-İtalyan emperyalizminin kompradorları ve bunlarla ittifak içinde olan feodaller dışındaki tüm sınıf ve katmanlar) bu devrime katılmıştır. Devrimin esas ordusunu tabii ki işçiler, köylüler, emekçiler oluşturmuştur. Ve fakat önderlik burjuvazinin elindedir.

3) Kemalist devrimin önderleri, Osmanlı ordusu/bürokrasisi içinde önemli mevkilere sahip kişilerdir. Bunlar Osmanlı devletinde hakim olan sınıfların içindedir. Birinci Dünya Savaşında Osmanlı devletinin askeri yenilgisi ertesinde itilaf emperyalistlerinin Osmanlı devletinin geri kalan kesimini de işgal etmeleri, Osmanlı hakim sınıflarını bölmüştür. Bir bölüm, emperyalist işgali destekler veya ona hayırhah bakarken, bir diğer kesim emperyalist işgale karşı direniş bayrağına sarılmıştır. Sınıfsal olarak birinci pozisyon, işgalci güçlerin kompradorlarının ve onlarla ittifak içinde olan toprak ağalarının ve genel olarak alındığında da komprador burjuvazinin tavrıdır. İkinci tavır ise, işgalci emperyalist güçlerin kompradoru olmayan komprador ve toprak ağası kesimlerin, ulusal burjuvazinin, küçük burjuvazinin ve tabii işçi sınıfının ve emekçi sınıfların tavrıdır. Nitekim kemalist devrim de, bütün bu sınıfların ittifakı temelinde, burjuvazinin önderliğinde gerçekleşen bir devrimdir.

4) Bir bütün olarak ele alındığında güdük antiemperyalist devrime damgasını vuran sınıf, güçlenmek için, yabancı boyunduruğundan kurtulmak ve kendi bağımsız devletine sahip olmak isteyen Türk milli burjuvazisidir.

5) Devrimin önderleri, burjuva nitelikleri gereği, emperyalist sistem içinde kendi kapitalist Türkiye’lerini yaratma hedefi peşindeydiler. Genelde emperyalizme karşı değil, emperyalist güçlerin Türkiye’yi bütünüyle sömürgeleştirmesine karşıydılar. Onlar, kendi işçilerini, köylülerini kendileri sömürmek amacı peşindeydiler. Onları güdük de olsa antiemperyalist kılan olgu, Türkiye’nin emperyalist güçler tarafından ve onların devamı olarak hareket eden Yunanistan tarafından işgali girişimiydi. Onlar, burjuva nitelikleri gereği, daha antiemperyalist savaş yılları içinde, savaşı emperyalist güçlerle yapılacak anlaşmalarla mümkün olan en kısa zamanda sonuçlandırmaya çalışmıştır.

6) Emperyalistler de aslında Birinci Dünya Savaşı öncesinde ve içinde Türkiye ile ilgili olarak başlıca isteklerinin birçoğunu zaten elde etmiş durumdaydılar. Türkiye’nin elinden Suriye, Filistin, Mezopotamya ve emperyalistler için önemli olan diğer kimi bölgeler alınmış durumdaydı. Türkiye, 1919’da, 10-12 milyon nüfuslu küçük bir alana sıkıştırılmıştı. Emperyalizm için ne vazgeçilmez öneme sahip bir pazar, ne de belirleyici bir yatırım alanı durumundaydı. Esas önemi, Ortadoğu’daki jeostratejik yerinden kaynaklanıyordu. Diğer yandan, Avrupa emperyalist devletleri dünya savaşından yeni çıkmıştı. Orduları yorgun, emekçi kitleleri savaştan bıkmış durumdaydı. Bütün bu nedenlerle, emperyalistler de Türkiye’de savaşı uzun sürdürmekten yana değildi. Kurtuluş Savaşı denen savaş, bu yüzden daha çok emperyalistler adına şimdiki Türkiye’nin batı kesimini işgal eden Yunan güçlerine karşı bir savaş olarak yürüdü.

7) Kemalistlerin daha savaşın başında emperyalistlerle anlaşma girişimleri, emperyalist güçlerin tam teslimiyet talebi karşısında boşa çıkmış, kemalistler emperyalist işgale karşı savaşmak ve bu savaşta, emperyalistler dışında ittifak arayışına girmek zorunda kalmıştır. Kemalistler bu müttefiki, Türkiye’de kemalistlerin önderliğinde gelişen ulusal kurtuluş mücadelesini proleter dünya devriminin bir yedek gücü olarak kavrayan genç Sovyetler Birliği’nde bulmuştur. Türkiye’de gelişen ulusal kurtuluş savaşı gerçekten de dünyanın biricik sosyalist devletine karşı her yandan saldıran emperyalist cepheyi zayıflatmış ve Sovyetler Birliği’ne objektif olarak destek sağlamıştır. Sovyetler Birliği de, kendisi çok kötü durumda olmasına rağmen, kemalist Türkiye’ye pratik olarak silah yardımı ve maddi yardımda bulunmuştur. Karşılıklı çıkarlar, kemalist Türkiye ile Sosyalist Sovyetler Birliği arasındaki ittifakın maddi temelini oluşturmuştur.

8) Kemalistler, Kurtuluş Savaşı’ndan askeri zaferle çıkıp, emperyalistlerle barış anlaşmaları imzaladıktan sonra, emperyalist güçlerle ilişkileri giderek artmıştır. Fakat, Sovyetler Birliği ile de iyi ilişkiler uzun süre korunmuştur.

9) Kemalist hareket, en başından itibaren, özünde işçilere, köylülere düşman bir burjuva harekettir. Kemalistler en başından itibaren işçi sınıfının bağımsız örgütlenmesine karşı çıkmışlar ve onu engellemek için her yola başvurmuşlardır. Kemalistlerin 1920’li yılların başlarındaki kimi “sol” söylemlerinin esas amacı, gelişme imkanı olan bir komünist hareketin sivri ucunu törpülemek ve gelişmesi muhtemel bir komünist hareketi en baştan kontrol altına almak ve bunun yanında da Sovyetler Birliği’nin desteğini sağlamaktır.

10) Kurtuluş Savaşı Türkiye’sinde ne işçi sınıfının nicel gücü ve ne de onun bilinç ve örgütlenmesi, kemalistlerin Kurtuluş Savaşı’ndaki önderliğini ve sonraki olası bir iktidarını gerçekten tehdit edecek seviyede değildi. Kurtuluş Savaşı Türkiye’sinde iktidar mücadelesi, esas olarak Türk ticaret burjuvazisinin ve kapitalist köylülüğün (bir başka deyimle milli burjuvazinin) temsilcisi olan kemalistlerle, emperyalist işgalciler ve onların uzantıları olan güçler arasında yürüyordu. Kemalistler, aynı zamanda doğrudan işgale karşı olan komprador ve toprak ağası kesimleriyle de ittifak içinde bulunuyor, onların da çıkarlarını savunuyordu. İşçi sınıfı, yoksul köylülük, ulusal mücadelede çıkarı olan diğer sınıf ve katmanlar da kemalistlerin önderliğinde katıldılar kurtuluş savaşına.

11) Kurtuluş Savaşı, esasta Türk burjuvazisinin bir ulusal devrimi olmasına rağmen, Türk olmayan müslüman milliyetler de, en başta Kürt ulusu da kemalistlerin önderliğinde bu savaşa katılmıştır. Bunda Kurtuluş Savaşının müslüman olmayan milliyetlere (Ermeni ve Rumlara) karşı yönelen bir din savaşı görünümüne bürünmesinin de rolü olduğu gibi, esas neden, kemalistlerin Türk olmayan müslüman nüfusa vaat ettikleri somut çıkarlardır. Bunlar arasında ulusal hak vaatleri de vardır.

12) Kemalist devrim, emperyalistlerin doğrudan sömürgeci işgalini kıran ve Türk burjuvazisinin önderliğinde bir devletin kurulmasıyla amacına ulaşan bir ulusal devrimdir. Burjuva önderliği, ulusal devrime güdük antiemperyalist bir nitelik vermiş, doğrudan emperyalist sömürgeci işgal kaldırılmasına rağmen, emperyalizme bağımlılık ilişkisi sökülüp atılmamış, savaşla kazanılan relatif bağımsızlık, Sovyetler Birliği’nin bu bağımsızlığın korunması için yaptığı yoğun desteğe rağmen, süreç içinde adım adım yitirilmiştir.

13) Kemalist devrim, ulusal devrimi demokratik devrimle tamamlamamıştır. Tersine o, 1920’lerin KK-T’sinde demokratik devrimin özü olan köklü bir toprak/tarım devrimi imkanına karşı gelişmiştir. Bunun böyle olması anlaşılır bir şeydir de: Kemalist devrime feodallerin hiç de küçümsenmeyecek bir bölümü katılmıştır. Kurtuluş Savaşı’na katılan bu feodaller daha sonra kurulan kemalist iktidarda yerlerini almıştır. Feodalizmin tasfiyesi yönünde kimi adımlar atılmış olsa bile (üstyapıda hanedanlığın kaldırılması, halifeliğin kaldırılması, ekonomide aşar vergisinin kaldırılması) hiçbir zaman devrimci bir tasfiye hareketine girişilmemiş, kemalist iktidara destek veren ya da doğrudan karşı çıkmayan feodal kesimler varlıklarını sürdürmüşlerdir; bunların bir bölümü de zaten iktidardadır.

14) Kemalistler, kendi siyasi iktidarlarını kurmak ve sağlamlaştırmak için devlet yapısında bazı köklü reformlara gitmek zorunda kalmıştır. Cumhuriyetin ilanı, halifeliğin kaldırılması, kadınlara seçim hakkı, vb. böyle köklü reformlardır. Bunlar üstyapıda burjuva demokrasisi yönünde atılan önemli adımlardır. Ve fakat, altyapıda köklü reformlarla tamamlanmayan bu adımlar, sonuçta kimi burjuva demokratik üstyapı kurumlarının içi boşaltılarak, şeklen alınması anlamına gelmiştir.

15) Kemalist devrimin sonuçları şunlar olmuştur:

İktisadi alanda:

Sömürge-yarısömürge-yarıfeodal yapı, yerini yarısömürge-yarıfeodal yapıya bırakmıştır. Yani sömürge olma tehlikesi savuşturulmuş ve fakat yarısömürge-yarıfeodal yapı devam etmiştir. Kuşkusuz emperyalizme bağımlılık olgusu, Kurtuluş Savaşı öncesine göre hafiflemiş durumdadır ve fakat varlığını sürdürmektedir.

Sosyal alanda:

Eski, müslüman olmayan milliyetlere (öncelikle Ermeni/Rum) mensup komprador burjuva kesimlerin ve bunlarla ittifak içinde olan feodallerin, bürokrasinin, ulemanın emperyalist işgale destek veren veya ona karşı hayırhah bir tavır takınan kesimlerinin hakimiyetine son verilmiştir. Ermeni ve Rum nüfus üzerindeki katliamlarla ve sürgünle komprador burjuvazinin bu kesimi tasfiye edilmiştir. Bu tasfiye işinde, Kemalizmin Türkçü, ırkçı ideolojisi, şovenist siyaseti açıkça kendini göstermiştir. Tasfiye edilen sınıfların hakim mevkiini, emperyalist işgale karşı savaş yürüten burjuva ve feodal kesimler ele geçirmiştir. Bu güçler içinde, Osmanlı bürokrasisinin üst kesiminden gelen ve öncelikle Türk milli burjuvazisinin çıkarlarını savunan kemalist subaylar önderliğe sahiptir.

Politik alanda:

Osmanlı Hanedanlığı çıkarlarıyla birleştirilmiş olan meşrutiyet idaresinin yerini, burjuvazinin çıkarlarına en iyi cevap veren idare, burjuva cumhuriyeti almıştır. Ancak burjuva cumhuriyetinin Batı’da demokratik devrim sonucu yaratılmış olan kurumları TC devletinde şeklen alınmış ve despotizmde hanedanlık dönemini aratmayan bir yönetim biçiminin üzerine geçirilen bir maske işlevini görmüştür.

Kemalist diktatörlük, esasta Sovyetler Birliği’nin yardımları sayesinde ve KK-T üzerinde hakimiyet konusunda birbiriyle dalaşan emperyalist güçler arasındaki çelişmelerden de yararlanarak belirli bir süre emperyalizmin doğrudan uzantısı olmayan, relatif olarak bağımsız bir dış politika izlemiştir. Kemalist Türkiye, İkinci Dünya Savaşı’na dek ve İkinci Dünya Savaşı’nda da pratikte Sosyalist Sovyetler Birliği’ne karşı emperyalizmin bir saldırı üssü olmamıştır.

Kemalist diktatörlük, takriben 1925; Takriri Sükûn Kanunu döneminde, içte iktidarını belli ölçülerde sağlamlaştırdığı andan itibaren, açıkça kendine karşı hiçbir gerçek muhalefete (burjuva anlamda da) izin vermeyen, açık terörü yönetim biçimi olarak seçen ve kullanan askeri faşist bir diktatörlüktür. Bu askeri faşist diktatörlüğe feodallerin iktidar ortağı olması ve cebirin feodal biçimlerinin yoğun kullanımı daha barbar bir görünüm kazandırmaktadır. Bu diktatörlük işçi hareketini, komünist örgütlenmeyi her zaman faşist yöntemlerle bastırmıştır. Parlamento ve burjuva cumhuriyetinin bütün diğer kurumları, kemalist faşist diktatörlüğün yüzüne geçirilen bir maske olmuştur.

16) Kurtuluş Savaşının ertesinde, Türkiye’de ikili iktidara son verildikten ve kemalistler iktidara bütünüyle hakim hale geldikten sonra, Türkiye’de devrimin başdüşmanı (devlet iktidarını elinde bulunduran) kemalist iktidardır. O dönemde komünist hareketin görevi; hakim mevkiini kaybeden eski komprador burjuvazi ve toprak ağaları kliklerine karşı kemalistlerin kuyruğuna takılmak değil (TKP’nin devrimi savunmak adına pratikte yaptığı, esasta bu olmuştur), kemalistlerin işçi-köylü düşmanı burjuva iktidarını devirmek, yerine işçi sınıfı önderliğinde ve işçi-köylü temel ittifakına dayanan demokratik halk diktatörlüğünü kurmak için mücadeledir; bu hedef için işçileri-köylüleri aydınlatmak, örgütlemek, devrime hazırlamaktır.

Komünistler; kemalist diktatörlükle, ondan daha gerici burjuva ve feodal kesimlerin iktidar dalaşında, bunların hiçbirinin yanında yer almamalı, bağımsız bir güç olarak bu dalaştan yararlanmaya çalışmalıydılar.

17) Türkiye’de Kurtuluş Savaşı’ndan sonra kurulan kemalist diktatörlük şartlarında, burjuvazi, ekonomik gelişmelere de bağlı olarak, süreç içinde ayrışmaya başlamış, bir yandan en baştan beri devlet içinde yer alan Türk kompradorlar güçlenmiş, diğer yandan devlet desteğiyle de büyüyen ulusal burjuvazinin bir bölümü, emperyalistlerle ilişki içinde giderek kompradorlaşmıştır. Bu kesimin çıkarları, temsil ettikleri emperyalist tekel ve devletlerin çıkarlarıyla bütünleşmiştir. “Kompradorlaşan” bu kesim içinde değişik emperyalist güçlerin uzantıları arasında da ayrışmalar olmuş, bunlar siyasete de yansımıştır.